قطع عضو چیست؟

قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.

آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.

امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.

دلایل قطع عضو:

این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.

قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.

علائم قطع عضو:

• تروما
• ایسکمی غیرقابل برگشت
• سندرم مفاصل
• بیماری عروقی محیطی
• سوختگی
• انجماد
• عفونت
• تومورها

قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:

قسمت های بالایی:

• مچ دست
• جلوی بازو
• آرنج
• بازو
• شانه

اندام های پایین:

• انگشتان
• پا
• مچ پا
• زیر زانو
• زانو
• بالای زانو
• ران
• 

بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟

پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.

بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود.  به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.

عوارض جانبی:

هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.

بعد از جراحی:

در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.

با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.

مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.

به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر،  افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، 

برای مقالات بیشتر در مورد زخم دیابت به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

مدیریت دیابت

شیوه زندگی و روال روزانه ،چگونه بر قند خون تاثیر می گذارد؟

در صحبت از مدیریت دیابت، معمولا اولین عاملی که به ذهن می رسد کنترل قند خون می باشد. در نتیجه برای زندگی طولانی با دیابت ، باید سطح قند خون خود را در محدوده مشخص شده نگه دارید.

مدیریت زخم

تغذیه:

سنگ بنای طرح مدیریت دیابت، تغذیه سالم است. با این حال، آنچه بر میزان قند خون تاثیر می گذارد، تنها غذا نیست. همچنین اندازه و زمان غذا خوردن مهم است.

نقش تغذیه در مدیریت زخم

چه کارهایی باید انجام شود:

برنامه ریزی کنید: سطح قند خون بالا، یک یا دو ساعت بعد از غذا شروع به کاهش می کند.می توانید از این به نفع خود استفاده کنید. خوردن غذا هر روز در یک زمان و خوردن میان وعده های کوچک می تواند به کاهش میزان تغییرات قند خون کمک کند.

رژیم غذایی متعادل در هر وعده غذایی: در صورت امکان در هر وعده ، از نشاسته، میوه، سبزی، پروتئین و مخلوط روغن خوراکی استفاده کنید. باید به مقدار مساوی کربوهیدرات، در هر وعده غذایی و میان وعده توجه داشته باشید زیرا این امر بر میزان قند خون تاثیر می گذارد. برای نگه داشتن میزان قند خون خود در حد تعادل، می توانید با متخصص خود در مورد تنظیمات تغذیه صحبت کنید.

خوردن غذا در مقادیر مناسب: مقدار مناسب، برای هر نوع غذا را یاد بگیرید. نوشتن بخشی از غذاهایی که اغلب می خورید می تواند درایجاد یک برنامه غذایی کمک کند. می توانید از یک فنجان اندازه گیری یا مقیاس برای تنظیم مقدارغذا استفاده کنید.

تنظیم غذا و دارو: در مقایسه با داروهای دیابت به خصوص انسولین، انواع بسیار کمی از مواد غذایی می تواند سبب کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) شود. خوردن بیش از حد باعث افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود. در مورد چگونگی تنظیم غذا و دارو می توانید با متخصص خود مشورت کنید.

ورزش:

فعالیت فیزیکی نیز بخش مهمی از برنامه مدیریت دیابت است. تا زمانی که ورزش می کنید، ماهیچه هایتان برای انرژی از قند (گلوکز) استفاده می کنند. فعالیت بدنی منظم به بهبود سطح انسولین کمک می کند. تأثیر تمرینات خسته کننده طولانی مدت است، در حالی که تاثیر فعالیت های سبک مانند کارهای خانه، باغبانی و یا کارهایی که ایستاده انجام می شوند، کم تر است. این عوامل در کاهش سطح قند خون مهم هستند.

چه کارهایی باید انجام شود:

برای ایجاد یک برنامه ورزشی، با متخصص خود مشورت کنید: ازمتخصص خود سوال کنید که کدام نوع ورزشی برای شما مناسب است. اگر برای مدت طولانی ناراحتی داشته باشید، متخصص ترجیح می دهد که ابتدا قلب و پا را بررسی کند. برای تقویت عضلات و تعادل شما، ورزش توصیه می شود.

انجام تمرینات ورزشی: می توانید برنامه غذایی و روزانه خود را متناسب با برنامه تمرینی تنظیم کنید. در مورد بهترین زمان برای انجام تمرین با متخصص خود مشورت کنید.

سطح قند خون را کنترل کنید: اگر از انسولین یا دارو برای کاهش سطح قند خون خود استفاده می کنید، قبل و بعد از تمرین آن را کنترل کنید. متوجه علائمی مانند سرگیجه، نگرانی، اضطراب، احساس خستگی یا گرسنگی باشید.

نوشیدن مایعات به مقدار زیاد: هنگام ورزش، باید مقدار زیادی آب بنوشید، زیرا کمبود آب ممکن است سطح گلوکز خون را تحت تأثیر قرار دهد.

آمادگی داشته باشید: به دلیل کاهش سطح قند خون، همیشه باید یک میان وعده کوچک در طول تمرین داشته باشید. در طول تمرین می توانید از دستبند طبی استفاده کنید.

یک برنامه درمان دیابت را با توجه به نیازهای خود تنظیم کنید: اگر از انسولین استفاده می کنید، ممکن است قبل از ورزش ،لازم باشد دوز آن را تنظیم کنید و یا ممکن است پس از استفاده از انسولین چند ساعت برای ورزش کردن صبر کنید. متخصص می تواند در مورد تغییرات مناسب دارو به شما کمک کند. اگر می خواهید تمرین را کمی بیشتر از معمول انجام دهید، باید درمان را طبق آن تنظیم کنید.

جلوگیری از دیابت

دارو:

گاهی اوقات رژیم غذایی و ورزش به تنهایی برای مدیریت دیابت کافی نیست، برای این منظور داروهای انسولین و دیگر داروهای دیابتی برای کاهش میزان قند خون طراحی شده اند. اثربخشی این داروها با توجه به دوز و زمان بندی متفاوت است. ممکن است  داروهایی که برای بیماری غیر از دیابت مصرف می کنید، در سطح قند خون تاثیر بگذارد.

چه کارهایی باید انجام شود:

تاریخ استفاده از انسولین را به صورت منظم یادداشت کنید: اگر از تاریخ آخرین انسولین استفاده شده گذشته باشد ممکن است تاثیر نداشته باشد.

مشکلات خود را با متخصص در میان بگذارید: اگر داروهای دیابتی که استفاده می کنید سطح قند خون را بیش از حد پایین می آورد، زمان استفاده و دوز دارو باید تنظیم شود.

در مصرف داروهای جدید دقت کنید: اگر به مصرف دارو برای درمان بیماری های مختلف مانند کلسترول بالا یا فشار خون بالا نیاز دارید، با متخصص در مورد چگونگی تاثیر دارو بر میزان قند خون خود مشورت کنید. گاهی اوقات آنها می توانند داروهای جایگزین را ارائه دهند.

---

برای مطالب بیشتر به سایت تلما سر بزنید

منبع سایت

آشنایی با علل و علائم بیماری دیابت + انواع دیابت

دیابت، که قند خون نیز نامیده می شود ، بیماری است که وقتی قند خون بالا باشد اتفاق می افتد. قند خون منبع اصلی انرژی است و از مواد غذایی که می خورید به دست می آید. انسولین، یک هورمون تولید شده توسط پانکراس است که به گلوکز برای استفاده از انرژی مواد مغذی از سلول ها کمک می کند. گاهی اوقات بدن به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند، یا از انسولین به خوبی استفاده نمی کند. سپس گلوکز در خون باقی می ماند و به سلول ها نمی رسد. با گذشت زمان، گلوکز بالا در خون می تواند مشکلات سلامتی ایجاد کند. اگر چه برای دیابت درمانی وجود ندارد، اما برای کنترل دیابت خود می توانید اقدامات لازم را انجام دهید.

انواع دیابت

شایع ترین انواع دیابت عبارتند از دیابت نوع 1، دیابت نوع 2 و دیابت بارداری.

دیابت نوع 1

اگر دیابت نوع 1 دارید، بدن شما انسولین را تولید نمی کند. سیستم ایمنی بدن به سلول هایی  که در پانکراس انسولین تولید می کنند، حمله می کند و آنها را ازبین می برد. دیابت نوع 1 معمولا در کودکان و نوجوانان تشخیص داده می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد. افراد مبتلا به دیابت نوع 1، باید هر روز انسولین مصرف کنند.

دیابت نوع 2

اگر دیابت نوع 2 دارید، بدن شما یا به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند یا از انسولین به خوبی استفاده نمی کند. در هر سنی حتی در کودکی ممکن است به دیابت نوع 2 مبتلا شوید. با این حال، این نوع دیابت معمولا در افراد میانسال و مسن دیده می شود. دیابت نوع 2 ،شایع ترین نوع دیابت است.

دیابت بارداری

دیابت بارداری در بعضی از زنان در زمان بارداری ایجاد می شود. اغلب این نوع دیابت، پس از تولد کودک از بین می رود. با این حال، افرادی که دیابت بارداری داشته باشند، احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 در آنها بیشتر است. گاهی اوقات، دیابتی که در دوران بارداری تشخیص داده می شود، در واقع دیابت نوع 2 است.

دیابت منجر به کدام مشکلات سلامتی می شود؟

• بیماری قلبی
• سکته مغزی
• بیماری کلیوی
• مشکلات چشم
• بیماری های دندان
• آسیب عصبی
• زخم های دیابتی به ویژه زخم پای دیابتی

علائم دیابت

• تشنگی زیاد و تکرر ادرار
• پرخوری
• خستگی
• تاری دید
• بی حسی در پا و دست
• کاهش وزن نامعلوم

علائم دیابت نوع 1 می تواند به سرعت در عرض چند هفته شروع شود. علائم دیابت نوع 2 معمولا طی چندین سال به آرامی رشد می کنند و ممکن است به حدی خفیف باشند که متوجه آن نشد. در بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع 2،علائمی دیده نمی شود.

علل ابتلا به بیماری دیابت

علل دیابت نوع1

دیابت نوع 1، سیستم ایمنی بدن و سلولهای تولید کننده انسولین در پانکراس را مورد حمله قرار داده و از بین می رود. دانشمندان بر این باورند که دیابت نوع 1، توسط عوامل محیطی مانند ویروس ها و ژن ها یی که می توانند باعث بیماری شوند، ایجاد می شود.

علل دیابت نوع 2

دیابت نوع 2 (شایع ترین نوع دیابت) ناشی از عوامل مختلف، از جمله ژن ها و شیوه زندگی است.

اگر از لحاظ جسمی فعال نیستید و دارای اضافه وزن یا چاقی هستید، احتمال بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 دارید. اضافه وزن گاهی باعث مقاومت به انسولین می شود و در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 رایج است.

مقاومت به انسولین

دیابت نوع 2 معمولا با مقاومت به انسولین شروع می شود، این وضعیتی است  که سلول های عضلانی، کبد و چربی از انسولین به خوبی استفاده نمی کنند. در نتیجه بدن، برای کمک به وارد شدن گلوکز به سلول ها، به انسولین بیشتری نیاز دارد. در ابتدا پانکراس انسولین بیشتری تولید می کند. با گذشت زمان، پانکراس نمی تواند به اندازه کافی انسولین تولید کند و سطح قند خون افزایش می یابد.

ژن ها و سابقه خانوادگی

همانند دیابت نوع 1، برخی از ژن ها احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهند. این بیماری در خانواده هایی که سابقه دیابت دارند رایج تر است. ژن ها همچنین ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را با افزایش گرایش فرد به اضافه وزن یا چاقی افزایش دهند.

علل ابتلا به دیابت حاملگی

دانشمندان بر این باورند دیابت حاملگی، که در دوران بارداری ایجاد می شود، به دلیل تغییرات هورمونی در دوران بارداری همراه با عوامل ژنتیکی وشیوه زندگی است.

---

برای مقاله های بیشتر به سایت تلما مراجعه کنید

منبع سایت

دیابت و عوارض جانبی سیستمیک آن

دیابت و عوارض جانبی سیستمیک آن

آسیب به عروق خونی

دیابت می تواند به عروق کوچک که خون را به انگشتان دست و پا، به پوست و سایر قسمت های بدن منتقل می کند، آسیب برساند. قند خون بالا، به خصوص اگر فشار خون بالا باشد می تواند رگ های خونی کوچک را تضعیف کند. همچنین قند خون بالا سبب از بین رفتن  گلبول های قرمز می شود و این سلول ها به عروق خونی کوچک  که از آن عبور می کنند، آسیب می زنند. عروق ضعیف و آسیب دیده اغلب ترک می خورد.

آسیب به چشم

تقریبا هر بیمار دیابتی، دارای بیماری های گذرا یا پیشرفته چشم به علت ابتلا به دیابت در طولانی مدت است. این اختلالات ناشی از نوسانات قند خون، علاوه بر تاری دید و تغییر نمره چشم، عدسی چشم، لایه شبکیه، عصب بینایی، عضلاتی که حرکت چشم را در جهات مختلف فراهم می کنند، حفره چشم که در آن چشم قرار می گیرد، یعنی مانند یک مدار بافت های اطراف چشم را تحت تاثیر قرار می دهد. همه اینها باعث شکایت های مختلف از تغییر شماره چشم ساده تا اختلال بصری جدی در بیماران دیابتی می شود. مهمترین عارضه دیابت که بینایی را تهدید می کند، آسیب ناشی از قسمت کروی شکل به نام شبکیه است که در قسمت پشتی چشم قرار دارد. هنگامی که وجود دیابت تشخیص داده می شود، بیمار باید یک معاینه کامل چشم انجام دهد. کسانی که دیابت نوع 1 بیش از پنج سال دارند،  باید چشمان خود را حداقل یک بار در سال بررسی کنند. در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، این کنترل پس از آنکه این بیماری شناخته شد، باید حداقل یک بار در سال انجام شود. هنگامی که مشکلات چشم در اوایل تشخیص داده شوند، اقدامات و درمان هایی برای جلوگیری از رسیدن به ابعادی که می تواند بر زندگی بیمار اثر بگذارد انجام می شود. به عنوان مثال، درمان لیزر به موقع در رتینوپاتی دیابتی می تواند خطر آسیب دیدگی شدید را تقریبا 60٪ کاهش دهد.

آسیب به کلیه

یکی از عوارض مزمن دیابت، بیماری کلیوی به نام نفروپاتی است. این بیماری در 35٪ از افراد مبتلا به دیابت نوع 1 طی یک دهه دیده می شود. اگر نفروپاتی با کاهش عملکرد کلیه در دوره اولیه تشخیص داده شود، با انسولین و کنترل شدید، پیشرفت آن متوقف و برگشت پذیر می شود. برای تشخیص این عارضه، یک آزمایش میکروآلبومینوری مورد نیاز است.

علل آترواسکلروز و بیماری های قلبی، آسیب رساندن به عروق خونی بزرگ

دیابت باعث تشدید سختی عروق، به نام “آترواسکلروز” و افزایش شیوع بیماری عروق کرونری می شود. همچنین خطر ابتلا به سایر بیماری های عروقی به علت آترواسکلروز (انسداد در عروق مغزی) را افزایش می دهد. عوامل خطر بیماری قلبی عروقی مانند قند خون بسیار بالا و چربی خون بالا، چاقی، مصرف دخانیات ، ایجاد بیماری های قلبی عروقی را تسریع می کند. بنابراین، بیماران مبتلا به دیابت باید میزان چربی خونشان (کلسترول، HDL، LDL، VLDL و تری گلیسیرید) را با فاصله زمانی 3-6 ماه اندازه گیری کنند. کلسترول یکی از عوامل مهم در دیابت است. دیابت همچنین می تواند به رگ های اطراف قلب، دست ها، پاها و رگ های خونی که خون را به قلب می رساند آسیب برساند. آسیب به داخل رگ باعث از بین رفتن انعطاف پذیری می شود. کلسترول خون در مناطق آسیب دیده جمع شده و در طول زمان باعث مسدود شدن رگ می شود. در نتیجه قلب، مجبور به کار کردن سخت برای عبور از داخل این رگ ها، می شود. این ممکن است منجر به ایجاد حملات قلبی، سکته مغزی / فلج، افزایش فشار خون و نرسیدن خون کافی به، دست ها و پاها و سر شود. عروق قلب و خون ممکن است در افراد بدون دیابت نیز آسیب ببیند اما این احتمال در بیماران دیابتی بیشتر است. بهبودی طولانی مدت بریدگی ها و زخم ها در بیماران، وقوع گرفتگی در پای برخی از بیماران هنگام استراحت و بیهوشی کوتاه مدت در بعضی از بیماران نشانه آن است که عروق خونی بزرگ بیماران مبتلا به دیابت آسیب دیده است. این شکایت ممکن است به دلائلی غیر از بیماری های عروقی باشد. برای پیدا کردن علت واقعی، باید در مورد این علائم با متخصص خود مشورت کنید . همچنین باید بلافاصله با پزشک خود در شرایط اضطراری مانند احساس فشار در سینه ، عرق سرد و سرگیجه با پزشک خود مشورت کنید.

آسیب به اعصاب

دیابت همچنین می تواند به سلول های عصبی آسیب برساند. نام آن در پزشکی “نوروپاتی” است. هنگامی که قند خون بالا است، سلول های عصبی متورم  و شکسته می شوند. با گذشت زمان، آنها نمی توانند وظایف اصلی خود را برای حمل سیگنال به اندام های بدن انجام دهند. آسیب به برخی از عصب ها می تواند باعث سوزن سوزن شدن، بی حسی، سوزش، درد در قسمت های پایین پا شود. بسیاری از بیماران گزارش می دهند، زمانی که قند خون طبیعی است درد آنها کمتر است.

 مشکلات جنسی

با توجه به آسیب اعصاب، بیماری دیابت ممکن است بر روی سلامت جنسی نیز تأثیر منفی بگذارد. به عنوان مثال، در مردان، اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) و در زنان، توانایی رسیدن به ارگاسم ممکن است کاهش یابد.

کاهش توانایی برای مبارزه با عفونت

آسیب به رگ های خونی کوچک مانع از رسیدن خون کافی  به پوست می شود. سطح قند خون بالا، سیستم مبارزه بدن با میکروب ها را کند می کند. این دو با هم خطر ابتلا به عفونت را در بیماران دیابتی افزایش می دهند. عفونت را می توان در دهان، پاها، ریه، مثانه، قسمت زنانگی یا پوست مشاهده کرد. تمایل به تشکیل قارچ در پوست و مخاط را افزایش می دهد. عفونت های مکرر به خصوص در پا و کشاله ران ممکن است رخ دهد.

---

برای مطالب بیشتر به سایت تلما سر بزنید

منبع سایت

درمان آنتی بیوتیکی زخم پای دیابتی

با توجه به خطر بالقوه عفونی شدن زخم های پای دیابتی ، لازم است که درک قوی از گزینه های آنتی بیوتیک کنونی داشته باشیم.

عفونت های پا دیابتی یک مشکل رایج و اغلب شدید برای افراد مبتلا به دیابت است. اگر چه که همه زخم های پای دیابتی عفونی نمی شوند، بسیاری از آنها به علت سیستم ایمنی بدن ضعیف و عدم حساسیت محیطی، عفونی می شوند. این زخم های پای دیابتی  ها معمولا به عنوان زخم های کوچک شروع می شوند و اغلب به زخم های بزرگتر با عفونت های چند عامله شایع تبدیل می شوند.

آن زخم هایی که عفونی نیستند، شروع درمان آنتی بیوتیکی را نیاز ندارند. با این حال، برای آن زخم هایی که عفونی شده اند، نیاز به درمان آنتی بیوتیک بسیار مهم است. درمان این زخم های دیابتی توسط میکرو ارگانیسم ها، وضعیت پزشکی بیمار و آلرژی های بیمار هدایت شده و روش درمانی بر اساس این موضوعات انتخاب می شود.

برای اکثر بیماران درمان آنتی بیوتیک، در حالی که در انتظار رسیدن نتایج کشت بافت ها هستند با یک رژیم تجربی آغاز می شود. این درمان باید با هدف پوشش پاتوژن های (عامل عفونت) مهم و شایع همراه با برخی از اصلاحات با توجه به شدت عفونت انجام پذیرد. عفونت های کم را می توان با آنتی بیوتیک های های با طیف باریک درمان کرد، زیرا اگر لازم باشد که درمان تغییر یابد، خطر کمتری وجود دارد. معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده نیازی نیست و نامناسب است. در مورد عفونت های شدید معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده تر و تزریق وریدی هستند زیرا امکان خطا کم است. رژیم های تجربی همچنین باید عوامل دیگری مانند آلرژی بیمار، اختلال عملکرد کلیه، الگوهای مقاومتی آنتی بیوتیک محلی و سهولت مدیریت را در نظر بگیرند. همه رژیم ها نیاز به یک عامل دارند که اکثر استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها را پوشش می دهد.

 سابقه عفونت های درمان شده یا عفونت شدید نیازمند پوشش گسترده در برابر باسیل گِرَم منفی و انتروکوک هاست. نکروز، قانقاریا یا عفونت بد بو ممکن است نیاز به درمان ضد بی هوازی ها داشته باشند. بی هوازی ها به ندرت عامل اصلی یا غالب در این عفونت ها هستند، اما معمولا بخشی از یک عفونت هوازی، غیر هوازی است. از جمله مزایای دبریدمان خوب زخم این است که به بی هوازی ها اکسیژن می رساند، که ممکن است به کشتن این ارگانیسم ها کمک کند.

هنگامی که نتایج بافت شناسی و حساسیت در دسترس باشد، درمان خاص یا قطعی در نظر گرفته شود. تغییر دادن به عاملهای باریک طیف ترجیح داده می شود، اما مهم است که چگونگی پاسخ دادن این عفونت ها بررسی شوند. اگر ضایعه رو به بهبود است و بیمار بتواند رژیم تجربی را تحمل کند ممکن است دلیلی برای تغییر وجود نداشته باشد، حتی اگر برخی از ارگانیسم های شناسایی شده به مواد مورد استفاده مقاوم باشند. از سوی دیگر، اگر عفونت پاسخ ندهد، درمان باید تغییر یابد تا همه ارگانیسم های شناسایی شده را پوشش دهد. اگر عفونت حتی با وجود استفاده از داروی مربوط به ارگانیسم ها، بدتر می شود، نیاز به جراحی یا احتمال اینکه در آزمایش نمونه ای از ارگانیسم ها از دست رفته، در نظر گرفته شود.

برخی از عمومیت بخشیدن ها می تواند در انتخاب یک عامل خاص کمک کند. استفاده از آمینوگلیکوئید ها در بیمارانی که دارای اختلال عملکرد کلیوی هستند ممکن است دشوار باشد. کلیندامایسین و اکثر عوامل دیگر، در تعداد کمی از موارد بیمار مبتلا به اسهال کلستریدیوم دیفیسل شده است. سفالوسپورینهای نسل دوم و سوم به طور کلی در برابر استافیلوکوکها نسبت به داروهای نسل اول کمتر فعال هستند، هرچند که به ندرت با عدم درمان بالینی همراه است. اکثر فلوروکینولون ها فقط در برابر کوک های گرم-مثبت بی هوازی و در مقابله با بی هوازی ها حداقل-فعال هستند. عامل های جدیدتر فعالیت بیشتری نسبت به این موجودات زنده دارند. پنی سیلین تنها داروی خوراکی فعال در برابر انتروکوک ها هستند، اما در غیر این صورت تنها در ترکیب با مهار کننده بتا-لاکتاماز مفید هستند. مترونیدازول برای موجودات بی هوازی عالی است، اما بر خلاف آن ها کلیندامایسین ها هیچ فعالیتی علیه بی هوازی ها ندارند. وانکومایسین، کوک های گرم-مثبت مقاوم به آنتی بیوتیک و سخت درمان پذیر را پوشش می دهند، اما باید برای این نشانه ها برای جلوگیری از ظهور مقاومت دارویی محفوظ بماند. عوامل جدید باید با احتیاط استفاده شوند تا شواهد کافی برای ایمنی و کارایی آنها وجود داشته باشد.

دوره درمان با آنتی بیوتیک

مدت زمان درمان زخم پای دیابتی با  آنتی بیوتیک مورد نیاز برای انواع مختلف عفونت های پا دیابتی به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. برای عفونتهای خفیف تا متوسط، دوره 1-2 هفته معمولا کافی است، در حالیکه برای عفونتهای جدی 2 هفته یا بیشتر ممکن است مورد نیاز باشد. آنتی بیوتیک ها می توانند زمانی که دیگر نشانه ای از علائم عفونت وجود نداشته باشند، حتی اگر زخم به طور کامل بهبود نیافته است، قطع شود. برای موارد عفونت استخوانی که در آن استخوان عفونی با جراحی برداشته نمی شود، درمان احتمالا باید به مدت 6 هفته باشد. اگر تمام استخوان های عفونی برداشته شده یا قطع شده باشند، دوره کوتاهتر درمان، به همان زمان مورد نیاز برای عفونت بافت نرم، احتمالا کافی است. بعضی از طرفداران مدت زمان درمان را بر اساس برنامه های طبقه بندی ارائه می کنند اما شواهد خوبی وجود ندارد که این کار مفید باشد.

رژیم های آنتی بیوتیکی پیشنهادی

درک اصول انتخاب رژیم آنتی بیوتیکی مهمتر از یادآوری اسامی عوامل خاص است. تغییرات اجتناب ناپذیر در الگوهای مقاومت باکتریایی باعث معرفی عوامل جدید آنتی بیوتیکی هر چند سال یکبار می شود. توصیه های متعدد برای رژیم های آنتی بیوتیک پیشنهاد شده و جوامع بیماری های عفونی و دیابتی در حال حاضر بر روی همین رهنمودها کار می کنند. در حالی که بسیاری از عوامل یا ترکیبات ممکن است از لحاظ نظری مناسب باشند. جدول زیر یک رژیم پیشنهاد شده را بر اساس شدت عفونت را نشان می دهد. علاوه بر عوامل ذکر شده در انتخاب رژیم تجربی، ملاحظات مالی نیز مهم هستند. یک مطالعه اخیر نشان داد که درمان با آمپی سیلین/سولباکتام در مقایسه با ایمیپنم/کلیستاتین برای عفونت های پای دیابتی ارزان تر است.

---

برای مطالب به روز تر به سایت تلما مراجعه کنید.

منبع سایت