آسیب هایی که به طور ناگهانی بر پوست وارد می شوند را، زخم حاد گویند. این در حالی است که زخم مزمن در طول زمان و به مرور، ایجاد می شوند. زخم حاد می تواند در هر جایی از بدن اتفاق بیفتد و از خراش های سطحی تا زخم های عمیق و آسیب به عروق خونی، اعصاب، ماهیچه ها و یا آسیب به سایر قسمت های بدن متفاوت باشد. مدت زمان روند بهبود زخم های حاد قابل پیش بینی بوده و در زمان مورد انتظار بهبود می یابد. ( شما می توانید برای اطلاعات بیشتر از درمان و انواع زخم به دو مقاله مربوط: درمان زخم و درمان زخم مزمن مراجعه کنید.)
بسیاری از اقدامات ممکن است موجب بروز زخم حاد شود؛ از جمله:
زخم های حاد و ناگهانی به دو دسته تقسیم می شوند:
زخم های جراحی زخم هایی هستند که توسط یک متخصص و جراح، به طور هدفمند برای انجام عمل جراحی، برش داده می شود. پس از اتمام عمل جراحی، این نوع از زخم ها با بخیه یا چسب، بسته می شوند. روند بهبود زخم های جراحی بر اساس پتانسیل آن ها به عفونت، طبقه بندی می شود.
زخم تمیز: این نوع از زخم ها در یک اتاق عمل یا در یک محیط کاملا استریل ایجاد شده اند.
زخم آلوده: زخم آلوده، زخم جراحی است که احتمالا با باکتری آلوده شده است اما هنوز عفونت نکرده است.
زخم عفونی: زخم کثیف یا زخم باکتریایی به زخمی گفته میشود که علاوه بر آلوده شدن به باکتری، دچار عغونت شدید نیز شده باشد.
زخم های تروماتیک یا زخم های ناشی از سانحه، در پی نیرویی از طبیعت با شی خارجی ایجاد می شود که سبب آسیب به پوست و بافت ها می شود. این زخم ها بسته به نوع و شدت زخم، به چهار دسته کلی تقسیم می شوند:
ساییدگی به معنای خراش شدید سطحی که ممکن است پوست را از بین ببرد و سبب آسیب و پاره شدن بافت شود. مانند سایش زانو بر روی آسفالت.
زمانی رخ می دهد که یک شی نوک تیز به داخل بافت نفوذ کند. گاهی اوقات باعث آسیب عمیق به چند لایه می شود.
یک جسم تیز ضربه ای به بافت میزند که منجر به پاره شدن پوست می شود.
یک برش مستقیم بر روی پوست توسط یک تیغ تیز ماند بریدن انگشت با یک چاقو
منبع سایت