درمان دیابت
درمان دیابتدرمان دیابت
درمان دیابتهمه چیز درباره وکیوم تراپی زخم
درمان زخم فشار منفی یا وکیوم تراپی زخم تحولی در درمان زخم های پیچیده و پیشرفت غیر منتظره ای در مدیریت زخم ها را ایجاد کرده است.
براساس شواهد مبتنی بر تحقیقات و نظر کارشناسان، از نکات زیر می توان برای کمک به استفاده مناسب وکیوم تراپی و رسیدن به نتایج مطلوب استفاده کرد.
نتیجه ی مورد نظر خود را بشناسید
بیمار مناسب را انتخاب کنید
وکیوم تراپی می تواند برای درمان زخم های حاد و مزمن، از جمله زخم بستر، زخم های پای دیابتی و زخم های وریدی، زخم های ناشی از حادثه یا تروما، زخم های جراحی، فلپ ها و گرافت های پوستی، فیستول ها و سوختگی های سطحی مورد استفاده قرار گیرد. وکیوم تراپی خصوصا برای درمان زخم هایی با حفره بزرگ و سطح بالای ترشحات مناسب است، اگر چه که می تواند در زخم با سطوح خفیف و متوسط ترشحات نیز استفاده شود.
درمان باید تنها پس از انجام ارزیابی کامل آغاز شود و بیماران که وکیوم تراپی برای آن ها مناسب نیست (به عنوان مثال کسانی که مبتلا به عفونت استخوان یا بدخیمی درمان نشده اند) مشخص شوند. همچنین باید درک مناسبی از شرایطی که نیاز به احتیاط دارند به دست آورد (به عنوان مثال در بیماران مبتلا به خونریزی فعال یا هموستاز زخم دشوار) و طبق آن به درمان ادامه داد. به عنوان مثال، این احتیاط ها ممکن است شامل محافظت از ساختارهای آسیب پذیر مانند رگ های خونی، محل انستوموتیک (بازپیوندی)، ارگان ها و اعصاب باشد.
اهداف درمان را تعریف کنید
هنگام شروع وکیوم تراپی مشخص کردن اهداف نهایی درمان و ایجاد جدول زمانبندی برای مراقبت و تعویض پانسمان و یا استراتژی جراحی به صورت فردی برای بیماران حائز اهمیت است. اهداف را در هر تعویض پانسمان باید بررسی نمود. اگر اهداف اولیه درمان در طی 2 هفته برآورده نشوند، برنامه درمان را متوقف کرده و دوباره ارزیابی کنید.
قبل از شروع درمان زخم را آماده کنید
قبل از شروع درمان مطمئن شوید که دلایل اصلی و عوامل مرتبط با آن را مورد توجه قرار گرفته است.
زخم را برای از بین بردن هر گونه بافت مرده و زخیم که مانع اعمال اثر وکیوم تراپی می شود، دبریدمان کنید. وکیوم تراپی ممکن است به آماده سازی بستر زخم با حذف مایعات بدن، ترشحات زخم و مواد عفونی کمک کند. با این حال، وکیوم تراپی هرگز جایگزین دیریدمان نمی شود و در زخم های دارای پوشش زخم خشک و مرده بلااثر است.
زخم را کاملا با استفاده از محلول سالین یا محلول ضدعفونی مناسب قبل از وکیوم تراپی تمیز کنید. اینکار می تواند به کاهش میزان باکتری ها کمک کند و هر گونه آلودگی را از سطح زخم ببرد. مهم است که پس از تمیز کردن ناحیه اطراف زخم کاملا خشک شود.
می توانید استفاده از یک محصول سبک مانع پوستی برای محافظت از پوست اطراف زخم در زمان تعویض مکرر وکیوم تراپی مد نظر قرار دهید. این لایه همچنین می تواند پوست سالم را از تماس با مایعات بدن محافظت کند. قبل از شروع درمان، دستورالعمل های تولید کننده و دستورالعمل های بالینی مربوطه را بخوانید.
زخم را با استفاده از مقدار مناسب فوم پر کنید
زخم را با مواد کافی پر کنید – فوم یا گاز – به این مواد برای پوشش دادن کامل زخم شکل دهید. اینکار ممکن است در زخم هایی با شکل های نامنظم دشوار باشد. پانسمان های فوم از قبل برش خورده می تواند در این وضعیت مفید باشند و کار را آسان تر کنند. با اعمال فشار منفی، هوای اطراف مواد پانسمان حذف شده و لبه های زخم به دلیل کاهش فشار به هم نزدیک می شوند. اگر از مواد ناکافی استفاده شود، می تواند منجر به اعمال کمتر فشار منفی شود.
فقط تونل ها و حفره های شناخته شده را پر کرده و برای اینکار از مناسب ترین مواد استفاده کنید. همچنین از امکان دیده شدن آن از سطح باز زخم اطمینان حاصل کنید.
روش ترجیح داده شده ما برای استفاده در این مناطق فوم سفید به دلیل خاصیت چسبندگی کم آن است. همیشه تعداد قطعه های فوم مورد استفاده در زخم را شمرده و بر روی برچسب لوله و سوابق پزشکی ثبت کنید. ایجاد یک نمودار زخم، با یادداشت های مربوط به قرار دادن پانسمان، می تواند مفید باشد.
استفاده از لایه تماسی برای زخم
برای محافظت از ساختارهای زیرین و جلوگیری از درد یک لایه تماسی زخم روزنه دار باید در زیر فیلر زخم برای محافظت از ساختار آسیب پذیر (مثلا عروق خونی، اندام یا تاندون) قرار گیرد.
اینکار می تواند مانع از آسیب رسیدن به بستر زخم و کاهش درد در هنگام تعویض پانسمان شود. استفاده از فوم سفید را، که نسبت به فوم سیاه نرمتر و دارای ساختار متخلخل تر بوده و آن را برای استفاده در تونلها و حفره های زخم مناسب تر می کند، در نظر بگیرید.
محل زخم و پل را برای تخلیه در نظر بگیرید
اگر زخم روی برجستگی استخوانی یا یک ناحیه با فشار وزن (مثلا سطح کف پا) باشد، استفاده از یک دستگاه کاهش دهنده فشار یا تخلیه مهم است. پل زدن به لوله ها اجازه می دهد تا بر روی یک سطح بدون فشار، دورتر از زخم (مثلا یک سطح خلفی یا جانبی) قرار گیرد. برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به زخم های فشاری (زخم بستر)، موقعیت بیمار را هنگام خوابیدن در بستر بررسی کنید تا مطمئن شوید که پد یا لوله به قسمت هایی از بدن فشار وارد نمی کنند.
پل زدن همچنین ممکن است هنگامی که زخم ها در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، استفاده شود و فقط یک کیت مخصوص پانسمان مورد استفاده قرار گیرد. اطمینان حاصل کنید که مواد پل به اندازه کافی گسترده هستند تا از سقوط جلوگیری شود و همچنین پوست زیرین محافظت شود.
برای مقالات بیشتر در سایت وکیوم تراپی جستجو فرمایید.
منبع:وکیوم تراپی زخم
مراقبت از زخم بعد از قطع عضو
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
برای مطالب بیشتر در مورد دیابت به سایت رسمی دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت:
مراحل مراقبت از زخم
مراحل مراقبت از زخم
روزانه بسیاری از افراد ممکن است دچار برش و خراشیدگی هایی بر روی پوستشان شوند، اما با نداشتن آگاهی کافی از روش های مراقبت از زخم، شرایط را برای پیشرفت و عفونت زخم فراهم می کنند. شما با رعایت چند نکته کوچک می توانید در کمترین زمان، زخم ایجاد شده را درمان کنید. در ادامه مطلب روش های ساده برای مراقب از زخم در اختیار شما قرار می گیرد.
اندکی خونریزی خوب است!
خون به تمیز شدن زخم کمک می کند، بنابراین خونریزی به مقدار کم، برای زخم خوب است. خونریزی در اکثر بریدگی ها و خراش های کوچک به سرعت متوقف می شود. در صورتی که خونریزی زخم قطع نشود می توانید از یک تکه گاز کمک بگیرید آن را بر روی زخم قرار دهید. اگر دوباره خون از آن عبور کند می توانید یک لایه دیگر از گاز را بر روی آن قرار دهید. توجه داشته باشید که گاز قبلی را از روی زخم برندارید زیرا ممکن است سبب خونریزی دوباره زخم شود.
به آرامی بریدگی و خراش ها را تمیز کنید
اگر یک برش یا خراشیدگی دیگری دارید، گام اول شما آسان است: زخم را با آب سرد شستشو دهید. سپس با یک موچین ضدعفونی شده با الکل، هرگونه سنگریزه یا تراشه اضافه را از روی زخم بردارید. اطراف زخم را به آرامی با یک لیف و صابون شستشو دهید. از صابون تحریک کننده، ید، الکل یا پراکسید هیدروژنه استفاده نکنید، آب تمیز و تصفیه شده تمام چیزی است که شما نیاز دارید.
آیا به کرم آنتی بیوتیک نیاز دارید؟
کرم و پماد آنتی بیوتیک نه تنها رطوبت زخم را حفظ می کند بلکه خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد. اگر از یک آنتی بیوتیک استفاده می کنید، یک لایه نازک از آن را بر روی زخم اعمال کنید. ممکن است برخی از افراد به پماد آنتی بیوتیک حساسیت داشته باشند، در صورت مشاهده هر گونه قرمزی و یا جوش بر روی پوست، استفاده از پماد را قطع کنید.
زخم را پانسمان کنیم یا نه؟
اگر زخم شما در قسمتی است که ممکن است در زیر لباستان قرار بگیرد، بهتر است آن را با یک بانداژ مناسب پوشش دهید. اگر فکر می کنید زخم در معرض خطر بزرگتر شدن ( باز شدن ) یا عفونت زخم است، از یک پانسمان چسبنده برای جلوگیری از نفوذ باکتری ها استفاده کنید. لازم است پانسمان زخم را هر روز تعویض کنید.
علائم حساسیت به پانسمان
اگر احساس خارش و یا سوزش در زیر پانسمان خود دارید، ممکن است نسبت به چسب استفاده شده در چسب زخم و پانسمان خود حساسیت داشته باشید. برای پوست های حساس سعی کنید از باند و پانسمان عاری از چسب استفاده کنید.
علائم درمان زخم
تقریبا به محض اینکه یک برش یا خراش برمی دارید، بدن شروع به التیام زخم می کند. گلبول های سفید خون به باکتری هایی که موجب عفونت می شود، حمله می کند. پلاکت ها، گلبول های قرمز و فیرین باعث ایجاد یک لخته ژله ای بر روی زخم می شوند و به زودی شکل محافظتی زخم را تشکیل می دهند. اگر زخم شما شروع به خارش کند، آرام باشید. این یک نشانه برای درمان زخماست.
منبع سایت
آفلودینگ زخم پای دیابتی
آفلودینگ زخم پای دیابتی
آفلودینگ زخم یا تخلیه بار ( کاهش فشار ) به کاهش فشار وزن بدن بر روی پا و درمان زخم پای دیابتی کمک می کند.
زمانی که فرد مبتلا به بیماری دیابت، زخم پای دیابتی را تجربه می کند، با توجه به عوامل مختلف ممکن است زمان بهبود زخم طولانی شود. افراد با این بیماری متابولیک در خطر کاهش جریان خون به سمت اندام های تهتانی بدن هستند که می تواند منجر به عفونت زخم شود. علاوه بر این، کاهش جریان خون به معنای فقدان احساس در پاها است که فرد نمی تواند به موقع زخم یا عفونت را در پاهای خود تشخیص دهد. یکی دیگر از عوامل در طولانی شدن زمان درمان زخم پای دیابتی، فشار مداوم بر روی پاها است، فشار زیاد می تواند تاثیر منفی بر بهبود زخم داشته باشد و مراحل درمان را کند کند. این دقیقا زمانی است که ما به آفلودینگ پای دیابتی نیاز خواهیم داشت.
آفلودینگ چیست؟
آفلودینگ یک احتیاط در بخش مراقبت از زخم است که کمک می کند تمام فشار بدن بر روی پا وارد نشود. متخصص زخم ممکن است روش آفلودینگ را با توجه به شرایط زخم شما، پیشنهاد دهد اما این موضوع بدین معنی نیست که شما دیگر نباید راه بروید یا به هیچ وجه وزن را خود را بر روی اندام آسیب دیده وارد نکنید. این روش کاهش فشار ضروری است، زیرا هنگامی که شما راه می روید، مقدار زیادی از فشار وزن بدنتان را پاها و قوزک پاها تحمل می کند. مقدار فشار وارد شده می تواند مانع جریان خون شود و در نتیجه مانع رشد عروق خونی جدید و همچنین بافت شود. به همین دلیل آفلودینگ می تواند به درمان زخم پای دیابتیکمک و مانع بروز عوارض دیگر همچون عفونت زخم شود.
روش آفلودینگ زخم پای دیابتی چگونه انجام می شود؟
چندین روش برای انجام روش آفلودینگ وجود دارد که ساده ترین راه استراحت و کاهش فعالیت های روزانه است، با این حال این روش همیشه یک گزینه منطقی و قابل قبول نیست، علاوه بر این فقدان فعالیت بدنی در واقع ممکن است برای سلامت فرد، به ویژه فرد مبتلا به دیابت مضر باشد. یکی دیگر از روش های رایج آفلودینگ استفاده از کفش های تحصصی آفلودینگ است که به شما اجازه می دهد به طور متناوب بایستید و ثبات و تعادل خود را حفظ کنید، اما این روش برای راه رفتن طراحی نشده است. اگر که شما به علت موقعیت شغلی یا زندگی خود مجبور به پیاده روی باشید، متخصص زخم ممکن است واکر، عصا یا صندلی چرخدار را پیشنهاد دهد.
اما روشی که در حال حاضر توسط متخصصین زخم ارائه می شود، یکی از موثرترین روش های آفلودینگ محسوب می شود. در این روش ممکن است درمانگر زخم شما از پدهای سفت و ضخیم و گچ برای کاهش فشار وزن بدن بر روی زخم استفاده کند. البته این روش برای افراد مبتلا به زخم عفونی تجویز نمی شود، زیرا دسترسی به منطقه آسیب دیده را کاهش می دهد. با این حال اثربخشی آن در بهبود زخم پا در میان افراد مبتلا به دیابت به طور گسترده ای ثابت شده است. با متخصص زخم خود صحبت کنید تا تعیین کند که این روش برای آفلودینگ زخم پای شما مناسب است یا خیر.
منبع سایت
پیشگیری از زخم پا در افراد دیابتی
پیشگیری از زخم پا در افراد دیابتی
دیابت می تواند یک بیماری خطرناک محسوب شود اگر که شما مراقبت های لازم برای پیشگیری از زخم را انجام ندهید. حتی یک برش کوچک می تواند عواقب جدی را به همراه داشته باشد. در پی بروز زخم ممکن است این زخم دیابتی سبب آسیب رساندن به عصب منطقه زخم شود و احساس پاهای شما را از بین ببرد.
دیابت همچنین ممکن است جریان خون به پاهای فرد مبتلا را کاهش دهد. کاهش جریان خون به پاها می تواند سبب آسیب شدید و یا مقاوم شدن زخم پا در برابر عفونت شود. همواره لازم است به یاد داشته باشید که در بیماران دیابتی٫ حتی یک برش کوچک در نهایت ممکن است منجر به قطع عضو شود٫ اگر که شما مراقبت های لازم را انجام ندهید و به موقع آن را درمان نکنید.در این مطلب سعی بر آن است تا دستورالعمل های لازم جهت جلوگیری از مشکلات جدی زخم پا که ممکن است منجر به از دست دادن پا شود٫ در اختیار شما قرار داده شود.
مراقب از پا در افراد دیابتی
روزانه پاهای خود را بررسی کنید
اگر که شما مبتلا به بیماری دیابت هستید٫ با بررسی روزانه پا می توانید از مکلات جدی پیشگیری کنید. با اینکار شما می توانید قرمزی٫ تورم و یا مشکلات مربوط به ناخن را به طور روزانه کنترل کنید. همچنین می توانید با استفاده از یک آینه بزرگ به دقت کف پای خود را بررسی کنید. اگر به هنگام بررسی پای خود متوجه مورد غیرطبیعی وی سریعا به پزشک مراجعه کنید.
پاهای خود را روزانه شستشو دهید
با شستشوی روزانه پاها و پاکسازی آن ها احتمال عفونت پاها به طور چشمگیری کاهش می یابد. به هنگام شستشو به هیچ عنوان از آب یخ و یا آب داغ استفاده نکنید. آب ولرم بهترین گزینه برای شستوی پاها محسوب می شود.
در حمام به آرامی پاهای خود را بشویید
توجه داشته باشید که برای شستشوی پاها از یک دستمال یا اسفنج بسیار نرم استفاده کنید. تا از بروز زخم به وسیله اشیا سفت وسخت پیشگیری کنید.
پاها را مرطوب نگهدارید
لازم است برای پیشگیری از خشکی پوست و خارش و ترک خوردن پوست٫ روزانه از مرطوب کننده مناسب برای مرطوب کردن پاهای خود استفاد کنید. نکته مهم در این موضوع٫ مرطوب نکردن بین انگتان می باشد. مرطوب ماندن بین انگشتان می تواند سبب بروز عفونت قارچی شود.
ناخن انگشتان پا را با دقت کوتاه کنید
سعی کنید ناخن انگشتان پا را بیش از حد کوتاه نکنید یا اگر ناخن هایتان کوتاه است تا بلند شدن آن ها صبر کنید و بعد آن ها را کوتاه کنید. زیرا ممکن است در هنگام کوتاه کردن ناخن ها قسمتی از گوشت انگشت کنده شده و سبب بروز زخم شود. اگر در اطراف ناخن های خود شاهد تغییراتی شده باشید حتما سریعا به پزشک مراجعه کنید.
جوراب های تمیز و خشک را پا کنید
حتما قبل از پا کردن جوراب ها٫ از خشک بودن آن ها اطمینان حاصل کنید. در ضمن لازم است تا به طور روزانه جوراب های خود را شسته و یا آن ها را تعویض کنید. آلوده بودن جوراب ها و یا مرطوب بودن آن ها یکی از دلایل بروز عفونت های قارچی است.
هنگام احساس سرما در پاها فقط از جوراب استفاده کنید
اگر ب هنگام و یا در خواب ٫ پاهای شما سرد باشد سعی کنید فقط جوراب بپوشید و هرگز از پد گرم یا کیسه گرم استفاده نکنید.
قبل از پاکردن کفش هایتان آنها را به خوبی تکان دهید
لازم است قبل از اقدام به پا کردن کفش ها آن را تکان دهید و از تمیز بودن داخل آن مطمئن شوید. به یاد داشته باشید که ممکن است پاهای شما قادر به احساس سنگ ریزه و یا جسم خارجی دیگر نباشد.
منبع سایت