درمان دیابت
درمان دیابتدرمان دیابت
درمان دیابتدرمان زخم پای دیابتی
درمان زخم پای دیابتی
زخم پا یکی از عوارض شایع در بیماران دیابتی می باشد که دیابت آن ها کنترل نشده است. که در نتیجه انقباض بافت پوست و آشکار شدن لایه های زیرین آن، تشکیل می شود. شایع ترین حالت زخم دیابتی، زخم شدن قسمت پایینی انگشت شست پا، نوک انگشت شست، لبه خارجی پا، زیر انگشت وسط و همچنین زیر پنجه پا است. زخم دیابت می تواند بر روی استخوان نیز تاثیر بگذارد.
همه افراد مبتلا به دیابت ممکن است زخم پا را تجربه کنند. اما مراقب صحیح از زخم پا می تواند سبب بهبود زخم و پیشگیری دوباره از تشکیل زخم شود.
نحوه درمان زخم پای دیابتی، بسته به علت و شدت آن می تواند متفاوت باشد. لازم است بدانید که به هنگام مشاهده زخم در پای خود و یا مشاهده علائم اولیه از زخم، باید فورا به پزشک معالج مراجعه کنید. زیرا با مراجعه دیر هنگام به پزشک، زخم های آلوده و زخم های عمیق در پای دیابتی می تواند منجر به قطع عضو شود.
تشخیص و علائم زخم پای دیابتی
زخم شدن پا در افراد دیابتی می تواند علائم متفاوتی داشته باشد، از اصلی ترین علائم اولیه زخم پا در افراد دیابتی می توان به درناژ یا زهکشی اشاره کرد. زهکشی با نشت در پای شما می تواند جوراب یا کفش های شما را آلوده کند. تورم غیرمعمول، قرمزی، تحریک و بوی نامطبوع از پا می تواند از دیگر علائم اولیه زخم شدن پا در افراد دیابتی باشد.
از دیگر نشانه و علائم قابل ملاحظه ای که می توان به آن اشاره کرد ایجاد اسکار ( بافت سیاه ) در اطراف زخم پا است. علل ایجاد اسکار به خاطر عدم وجود جریان خون کافی در اطراف ناحیه زخم شده می باشد. گانگرین ( سیاه مردگی یا بافت مردگی ) جزئی یا کامل، که در پی عفونت رخ می دهد، می تواند در اطراف زخم پای افراد دیابتی رخ دهد. در چنین حالاتی فرد ممکن است دچار بی حسی در ناحیه زخم شده، شود.
بهتر است بدانید که این نشانه ها و علائم برای زخم پا، همیشه آشکار نیستند. حتی ممکن است گاهی اوقات تا زمان عفونت زخم، هیچ علائمی را مشاهده نکنید. اگر که متوجه هر گونه تغییر رنگی در قسمتی از پوست پای خود شوید، به ویژه سیاه شدن بخشی از بافت پا، و یا احساس درد در منطقه ای از پای خود که تغییر رنگ داده است داشته باشید، لازم است فورا به پزشک معالج خود مراجعه کنید.
منبع
اوزون تراپی
اوزون تراپی یا اوزون درمانی چیست؟ مزایا و عوارض آن چیست
اوزون یک گاز بی رنگ است که از سه اتم اکسیژن تشکیل شده است. اوزون تراپی به عنوان یک درمان جایگزین برای بهبود زخم های مزمن و بیماری های مختلف بدن استفاده می شود که با استفاده از اکسیژن و فعال سازی سیستم ایمنی بدن، برای درمان زخم مورد استفاده قرار می گیرد.
در پزشکی، از اوزون تراپی، برای محدود کردن اثرات باکتری، ویروس ها، قارچ ها، مخمر و پروتئوزها استفاده می شود یا به بیانی دیگر برای ضد عفونی کردن زخم ها و درمان آن ها بسیار مفید است.
در این مقاله، مواردی همچون نوع استفاده، مزایای استفاده از ازون تراپی و همچنین عوارض جانبی آن، مورد ارزیابی قرار می گیرد.
اوزون درمانی چیست؟
اوزون درمانی با استفاده از اوزون که یک گاز بی رنگ و تشکیل شده از سه اتم اکسیژن است، صورت می گیرد.
بعضی محققان معتقدند که اوزون اثرات درمانی دارد و این درمان برای بیش از ۱۵۰ سال مورد مطالعه قرار گرفته است.
یک لایه از اوزون در استراتوسفر زمین پیدا شده است، هدف اصلی آن حفاظت از زمین در برابر اشعه ماوراء بنفش خورشید است که اوزون وظیفه جذب این اشعه را دارد.
در پزشکی، اوزون برای ضدعفونی کردن ناحیه اطراف زخم ها، و تسریع روند درمان زخم با استفاده از اکسیژن و فعال سازی سیستم ایمنی بدن مورد استفاده قرار می گیرد.
استفاده از یک نوع گاز به عنوان یک درمان پزشکی غیر معمول است. حتی اوزون نیز می تواند در هنگام استنشاق برای فرد سمی باشد. بنابراین تکنیک های خاصی برای استفاده از اوزون در درمان زخم وجود دارد.
موارد استفاده از اوزون تراپی
اوزون تراپی یا اوزون درمانی، در شکل های مختلفی در پزشکی مورد استفاده قرار گرفته و بسیار مفید است. هنگامی که از آن برای اولین بار، بیش از ۱۵۰ سال پیش استفاده کردند جهت ضد عفونی کردن زخم و درمان بیماری ها بوده است.
در طول جنگ جهانی اول، استفاده از اوزون، برای زخم نشان داد که نه تنها توانایی آن برای ضدعفونی کردن زخم بسیار بالا است، بلکه اوزون می تواند به جریان خون و ایجاد اثرات ضد التهابی کمک کند.
بعد ها درمان دارویی برای افراد مبتلا به HIV به دیگر اثرات دارویی اوزون اضافه شد.
منبع سایت
درمان زخم حاد
درمان زخم حاد
آسیب هایی که به طور ناگهانی بر پوست وارد می شوند را، زخم حاد گویند. این در حالی است که زخم مزمن در طول زمان و به مرور، ایجاد می شوند. زخم حاد می تواند در هر جایی از بدن اتفاق بیفتد و از خراش های سطحی تا زخم های عمیق و آسیب به عروق خونی، اعصاب، ماهیچه ها و یا آسیب به سایر قسمت های بدن متفاوت باشد. مدت زمان روند بهبود زخم های حاد قابل پیش بینی بوده و در زمان مورد انتظار بهبود می یابد. ( شما می توانید برای اطلاعات بیشتر از درمان و انواع زخم به دو مقاله مربوط: درمان زخم و درمان زخم مزمن مراجعه کنید.)
اقداماتی که ممکن است موجب زخم حاد شود
بسیاری از اقدامات ممکن است موجب بروز زخم حاد شود؛ از جمله:
- برش پوست در پی تماس یا مالش با سطوح خشن ( ساییدگی )
- اشیایی که دارای لبه های تیز یا تیغه هستند، مانند چاقو ( بریدگی )
- اشیاء نوک تیز مانند ناخن ها ( پارگی )
- ضربات سخت توسط هر جسم که ممکن است سبب خورد شدن بافت ها شود ( کوفتگی )
انواع زخم حاد
زخم های حاد و ناگهانی به دو دسته تقسیم می شوند:
زخم جراحی
زخم های جراحی زخم هایی هستند که توسط یک متخصص و جراح، به طور هدفمند برای انجام عمل جراحی، برش داده می شود. پس از اتمام عمل جراحی، این نوع از زخم ها با بخیه یا چسب، بسته می شوند. روند بهبود زخم های جراحی بر اساس پتانسیل آن ها به عفونت، طبقه بندی می شود.
زخم تمیز: این نوع از زخم ها در یک اتاق عمل یا در یک محیط کاملا استریل ایجاد شده اند.
زخم آلوده: زخم آلوده، زخم جراحی است که احتمالا با باکتری آلوده شده است اما هنوز عفونت نکرده است.
زخم عفونی: زخم کثیف یا زخم باکتریایی به زخمی گفته میشود که علاوه بر آلوده شدن به باکتری، دچار عغونت شدید نیز شده باشد.
زخم های جراحی
زخم ناشی از سانحه ( تروما )
زخم های تروماتیک یا زخم های ناشی از سانحه، در پی نیرویی از طبیعت با شی خارجی ایجاد می شود که سبب آسیب به پوست و بافت ها می شود. این زخم ها بسته به نوع و شدت زخم، به چهار دسته کلی تقسیم می شوند:
ساییدگی
ساییدگی به معنای خراش شدید سطحی که ممکن است پوست را از بین ببرد و سبب آسیب و پاره شدن بافت شود. مانند سایش زانو بر روی آسفالت.
ایجاد حفره
زمانی رخ می دهد که یک شی نوک تیز به داخل بافت نفوذ کند. گاهی اوقات باعث آسیب عمیق به چند لایه می شود.
پارگی
یک جسم تیز ضربه ای به بافت میزند که منجر به پاره شدن پوست می شود.
بریدگی
یک برش مستقیم بر روی پوست توسط یک تیغ تیز ماند بریدن انگشت با یک چاقو
منبع سایت
درمان زخم دیابتی
درمان زخم دیابتی
دیابت، نارسایی ترشح هورمون انسولین از پانکراس یا مقاومت سلول به هورمون انسولین است. هورمون انسولین مهمترین سوخت سلولی در قند خون است. از آنجایی که در دیابت، انسولین به اندازه کافی ترشح نمی شود یا سلول ها به تحریک هورمون انسولین پاسخ نمی دهند، قند نمی تواند وارد سلول شود و در خون بیش از حد افزایش می یابد. هنگامی که قند وارد سلول می شود و نمی تواند به عنوان یک منبع انرژی مورد استفاده قرار گیرد، شروع به شکستن بافت چربی به عنوان منبع انرژی از بدن می کند. این مکانیسم منجر به مواد جانبی مضر به بدن می شود. قند بیش از حد در گردش خون که نمی تواند وارد سلول شود، به تمام سیستم های بدن، به ویژه به سیستم گردش خون، آسیب می رساند. در موارد پیشرفته، تشکیل قانقاریا به علت مرگ سلول، کوری ناشی از آسیب به عروق چشم، نارسایی کلیه، بیماری های قلبی، آسیب مغزی و آسیب عصبی رخ می دهد. 80٪ از بیماران دیابتی به علت بیماری های ناشی از آسیب قند به رگ ها می میرند.
اختلال در متابولیسم کربوهیدرات در بیماران دیابتی منجر به اختلال در متابولیسم پروتئین و چربی نیز می شود. در بیماران، چربی هایی مانند کلسترول و تری گلیسرید شروع به تجمع در شریان ها می کنند. این امر منجر به آرترئوسکلروزیس و تنگ شدن عروق خونی می شود. به علت اختلال در گردش خون، خون و اکسیژن کافی به بافت ها نمی رسد. بافت های بدون تغذیه شروع به مردن می کنند. به همین دلیل است که تشکیل قانقاریا و زخم هایی که بهبود نمی یابند ( زخم مزمن ) می تواند باعث قطع انگشت و پا در بیماران دیابتی شود. یکی از دلایلی که اکسیژن کافی به بافت ها نمی رسد، این است که ماده 2،3dpg ، که باعث تحریک سلول های قرمز خون برای آزاد کردن اکسیژن به بافت ها می شود، در بیماران دیابتی کاهش می یابد. به همین علت، بیماران دیابتی نمی توانند از اکسیژنی که از طریق جریان خون به سلول هایشان می رسد استفاده کنند.