درمان دیابت
درمان دیابتدرمان دیابت
درمان دیابتهمه چیز درباره وکیوم تراپی زخم
درمان زخم فشار منفی یا وکیوم تراپی زخم تحولی در درمان زخم های پیچیده و پیشرفت غیر منتظره ای در مدیریت زخم ها را ایجاد کرده است.
براساس شواهد مبتنی بر تحقیقات و نظر کارشناسان، از نکات زیر می توان برای کمک به استفاده مناسب وکیوم تراپی و رسیدن به نتایج مطلوب استفاده کرد.
نتیجه ی مورد نظر خود را بشناسید
بیمار مناسب را انتخاب کنید
وکیوم تراپی می تواند برای درمان زخم های حاد و مزمن، از جمله زخم بستر، زخم های پای دیابتی و زخم های وریدی، زخم های ناشی از حادثه یا تروما، زخم های جراحی، فلپ ها و گرافت های پوستی، فیستول ها و سوختگی های سطحی مورد استفاده قرار گیرد. وکیوم تراپی خصوصا برای درمان زخم هایی با حفره بزرگ و سطح بالای ترشحات مناسب است، اگر چه که می تواند در زخم با سطوح خفیف و متوسط ترشحات نیز استفاده شود.
درمان باید تنها پس از انجام ارزیابی کامل آغاز شود و بیماران که وکیوم تراپی برای آن ها مناسب نیست (به عنوان مثال کسانی که مبتلا به عفونت استخوان یا بدخیمی درمان نشده اند) مشخص شوند. همچنین باید درک مناسبی از شرایطی که نیاز به احتیاط دارند به دست آورد (به عنوان مثال در بیماران مبتلا به خونریزی فعال یا هموستاز زخم دشوار) و طبق آن به درمان ادامه داد. به عنوان مثال، این احتیاط ها ممکن است شامل محافظت از ساختارهای آسیب پذیر مانند رگ های خونی، محل انستوموتیک (بازپیوندی)، ارگان ها و اعصاب باشد.
اهداف درمان را تعریف کنید
هنگام شروع وکیوم تراپی مشخص کردن اهداف نهایی درمان و ایجاد جدول زمانبندی برای مراقبت و تعویض پانسمان و یا استراتژی جراحی به صورت فردی برای بیماران حائز اهمیت است. اهداف را در هر تعویض پانسمان باید بررسی نمود. اگر اهداف اولیه درمان در طی 2 هفته برآورده نشوند، برنامه درمان را متوقف کرده و دوباره ارزیابی کنید.
قبل از شروع درمان زخم را آماده کنید
قبل از شروع درمان مطمئن شوید که دلایل اصلی و عوامل مرتبط با آن را مورد توجه قرار گرفته است.
زخم را برای از بین بردن هر گونه بافت مرده و زخیم که مانع اعمال اثر وکیوم تراپی می شود، دبریدمان کنید. وکیوم تراپی ممکن است به آماده سازی بستر زخم با حذف مایعات بدن، ترشحات زخم و مواد عفونی کمک کند. با این حال، وکیوم تراپی هرگز جایگزین دیریدمان نمی شود و در زخم های دارای پوشش زخم خشک و مرده بلااثر است.
زخم را کاملا با استفاده از محلول سالین یا محلول ضدعفونی مناسب قبل از وکیوم تراپی تمیز کنید. اینکار می تواند به کاهش میزان باکتری ها کمک کند و هر گونه آلودگی را از سطح زخم ببرد. مهم است که پس از تمیز کردن ناحیه اطراف زخم کاملا خشک شود.
می توانید استفاده از یک محصول سبک مانع پوستی برای محافظت از پوست اطراف زخم در زمان تعویض مکرر وکیوم تراپی مد نظر قرار دهید. این لایه همچنین می تواند پوست سالم را از تماس با مایعات بدن محافظت کند. قبل از شروع درمان، دستورالعمل های تولید کننده و دستورالعمل های بالینی مربوطه را بخوانید.
زخم را با استفاده از مقدار مناسب فوم پر کنید
زخم را با مواد کافی پر کنید – فوم یا گاز – به این مواد برای پوشش دادن کامل زخم شکل دهید. اینکار ممکن است در زخم هایی با شکل های نامنظم دشوار باشد. پانسمان های فوم از قبل برش خورده می تواند در این وضعیت مفید باشند و کار را آسان تر کنند. با اعمال فشار منفی، هوای اطراف مواد پانسمان حذف شده و لبه های زخم به دلیل کاهش فشار به هم نزدیک می شوند. اگر از مواد ناکافی استفاده شود، می تواند منجر به اعمال کمتر فشار منفی شود.
فقط تونل ها و حفره های شناخته شده را پر کرده و برای اینکار از مناسب ترین مواد استفاده کنید. همچنین از امکان دیده شدن آن از سطح باز زخم اطمینان حاصل کنید.
روش ترجیح داده شده ما برای استفاده در این مناطق فوم سفید به دلیل خاصیت چسبندگی کم آن است. همیشه تعداد قطعه های فوم مورد استفاده در زخم را شمرده و بر روی برچسب لوله و سوابق پزشکی ثبت کنید. ایجاد یک نمودار زخم، با یادداشت های مربوط به قرار دادن پانسمان، می تواند مفید باشد.
استفاده از لایه تماسی برای زخم
برای محافظت از ساختارهای زیرین و جلوگیری از درد یک لایه تماسی زخم روزنه دار باید در زیر فیلر زخم برای محافظت از ساختار آسیب پذیر (مثلا عروق خونی، اندام یا تاندون) قرار گیرد.
اینکار می تواند مانع از آسیب رسیدن به بستر زخم و کاهش درد در هنگام تعویض پانسمان شود. استفاده از فوم سفید را، که نسبت به فوم سیاه نرمتر و دارای ساختار متخلخل تر بوده و آن را برای استفاده در تونلها و حفره های زخم مناسب تر می کند، در نظر بگیرید.
محل زخم و پل را برای تخلیه در نظر بگیرید
اگر زخم روی برجستگی استخوانی یا یک ناحیه با فشار وزن (مثلا سطح کف پا) باشد، استفاده از یک دستگاه کاهش دهنده فشار یا تخلیه مهم است. پل زدن به لوله ها اجازه می دهد تا بر روی یک سطح بدون فشار، دورتر از زخم (مثلا یک سطح خلفی یا جانبی) قرار گیرد. برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به زخم های فشاری (زخم بستر)، موقعیت بیمار را هنگام خوابیدن در بستر بررسی کنید تا مطمئن شوید که پد یا لوله به قسمت هایی از بدن فشار وارد نمی کنند.
پل زدن همچنین ممکن است هنگامی که زخم ها در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، استفاده شود و فقط یک کیت مخصوص پانسمان مورد استفاده قرار گیرد. اطمینان حاصل کنید که مواد پل به اندازه کافی گسترده هستند تا از سقوط جلوگیری شود و همچنین پوست زیرین محافظت شود.
برای مقالات بیشتر در سایت وکیوم تراپی جستجو فرمایید.
منبع:وکیوم تراپی زخم
آمپوتاسیون، دلایل، مراحل و مراقبت های بعد از قطع عضو
آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.
قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.
دلایل آمپوتاسیون
دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.
سایر علل قطع عضو عبارتند از:
- آسیب شدید (از جمله آسیب ناشی از حادثه خودرو یا سوختگی جدی)
- تومور سرطانی در استخوان یا عضله اندام
- عفونت شدید که با آنتی بیوتیک ها یا درمان های دیگر بهتر نمی شود
- ضخیم شدن بافت عصبی که نئوروما ((neuroma نامیده می شود
- یخ زدگی
- ناهنجاری های مادرزادی
مراحل آمپوتاسیون
قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.
آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.
هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.
پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:
- بررسی پالس نزدیک جایی که جراح قصد دارد برش دهد
- مقایسه دمای پوست اندام آسیب دیده با پوست اندام سالم
- به دنبال مناطقی با پوست قرمز گشتن
- بررسی اینکه آیا پوست در نزدیکی محلی که جراح قصد دارد برش دهد، هنوز حساس به لمس است
در طی خود روش جراح کارهای زیر را انجام می دهد:
- بافت بیمار و استخوان خرد شده را برمی دارد
- مناطق ناهموار از استخوان را صاف می کند
- عروق خونی و اعصاب را مهر و موم می کند
- عضلات را طوری برش داده و شکل می دهد که پایه یا انتهای اندام بتواند به یک اندام مصنوعی (پروتز) متصل شود.
جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.
سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.
ریکاوری بعد از آمپوتاسیون
ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.
اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک می‌شود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت لزوم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.
فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.
در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:
- تمرین برای بهبود قدرت عضلانی و کنترل بیشتر
- فعالیت هایی برای کمک به بازگرداندن توانایی انجام فعالیت های روزمره و ارتقاء استقلال فردی
- استفاده از اندام های مصنوعی و وسایل کمکی
- حمایت احساسی، از جمله مشاوره، برای کمک به غم و اندوه در از دست دادن اندام و کنار آمدن با تصویر بدنی جدید
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید
منبع:آمپوتاسیون
رابطه بیماری نوروپاتی و زخم پای دیابتی
نوروپاتی دیابتی چیست؟
نوروپاتی دیابتی آسیب عصبی است که ناشی از دیابت است. عصب ها بسته هایی از بافت های ویژه هستند که سیگنال های بین مغز شما و سایر قسمت های بدن شما را حمل می کنند. سیگنال ها:
- اطلاعاتی در مورد حس ها ارسال می کنند
- اجزای بدن شما را حرکت می دهند
- عملکرد بدن مانند هضم را کنترل می کنند
انواع مختلف نوروپاتی دیابتی چیست؟
انواع نوروپاتی دیابتی عبارتند از:
نوروپاتی محیطی (Peripheral neuropathy)
نوروپاتی محیطی آسیب عصبی است که معمولا روی پا و ساق تاثیر و گاهی بر روی دست و بازوها تاثیر می گذارد.
نوروپاتی خودمختاری (Autonomic neuropathy)
نوروپاتی خودمختار آسیب به اعصابی است که اندام های داخلی را کنترل می کنند. نوروپاتی خودمختاری می تواند منجر به مشکلاتی در ضربان قلب و فشار خون، دستگاه گوارش، مثانه، اندام جنسی، غدد عرق، چشم و توانایی تشخیص هیپوگلیسمی (افت قندخون) شود.
نوروپاتی کانونی (Focal neuropathies)
نوروپاتی کانونی، شرایطی است که در آن شما به طور معمول به یک عصب تنها، اغلب در دست، سر، قسمت میانی بدن و پا آسیب می رسانید.
نوروپاتی نزدین (Proximal neuropathy)
نوروپاتی نزدین یا پروگزیمال یک نوع نادر و ناتوان کننده آسیب عصبی در لگن، باسن یا ران است. این نوع آسیب عصبی به طور خاص بر یک طرف بدن شما تاثیر می گذارد و به ندرت به طرف دیگر می رسد. نوروپاتی پروگزیمال اغلب باعث درد شدید می شود و ممکن است منجر به کاهش قابل توجه وزن گردد.
چه کسی بیشترین احتمال ابتلا به نوروپاتی دیابتی را دارد؟
اگر مبتلا به دیابت باشید، احتمال ابتلا به بیماری های عصبی ناشی از دیابت با افزایش سن و طولانی تر شدن مدت زمان درگیری با دیابت بالا می رود. مدیریت دیابت شما بخش مهمی از پیشگیری از مشکلات سلامتی مانند نوروپاتی دیابتی است.
اگر همزمان با دیابت دچار یکی از موارد زیر نیز هستید احتمال ابتلا به آسیب عصبی برای شما افزایش می یابد:
- اضافه وزن
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا
- بیماری کلیوی پیشرفته
- نوشیدن بیش از حد نوشیدنی های الکلی
- سیگار کشیدن
تحقیقات همچنین نشان می دهد که ژن های خاص ممکن است احتمال مبتلا شدن افراد به نوروپاتی دیابتی را بیشتر کنند.
چه چیزی باعث نوروپاتی دیابتی می شود؟
با گذشت زمان، سطح قند خون بالا و سطح بالای چربی مانند تری گلیسیریدها در خون ناشی از دیابت می تواند به اعصاب شما آسیب برساند. سطوح بالای قند خون همچنین می توانند به عروق خونی کوچک شما که به سلول ها اکسیژن و مواد مغذی می فرستند، آسیب برساند. بدون اکسیژن کافی و مواد مغذی، اعصاب شما نمی توانند به خوبی عمل کنند.
نوروپاتی و زخم پای دیابتی
زخم پای دیابتی ناشی از از دست دادن احساس محیطی بوده و معمولا در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود. نوروپاتی محیطی می تواند به عوارض در پا مانند زخم ها و عفونت ها منجر شود، زیرا به دلیل آسیب عصبی پای شما می تواند حس خود را از دست بدهد. در نتیجه، شما ممکن است متوجه نباشید که کفشهایتان باعث ایجاد زخم در پای شما می شود و یا پای شما آسیب دیده است.
بی حسی محلی، یا عدم احساس، در نقاط با فشار بالا در پا می تواند منجر به میکرو ترومای گسترش یافته، شکستن بافت های زیرین و در نهایت زخم پای دیابتی شود. علاوه بر این، نوروپاتی می تواند باعث شود که خراش ها و بریدگی های خفیف و جزئی بدون درمان مناسب رها شده و در نهایت منجر به ایجاد زخم های پا شود. به طور معمول نوروپاتی محیطی روی اعصاب حسی مسئول تشخیص احساسات مانند دما و درد تاثیر می گذارد. با این حال، نوروپاتی محیطی همچنین می تواند بر روی اعصاب موتور یا اعصاب حرکتی که مسئول انقباض عضلات است نیز تاثیر گذارد. آسیب به اعصاب حرکتی می تواند منجر به تضعیف عضلات شده و منجر به اختلال حرکتی عضلات منقبض و منبسط کننده گردد که در نهایت می تواند منجر به دفرمه شدن پا، مانند انگشتان خمیده شود. این بدشکلی ها سبب ایجاد فشار بیشتر روی نقطه های فشار در معرض زخم می گردد.
علائم زخم پای نوروپاتی
ظاهر زخم های پا نوروپاتیک براساس محل و گردش خون بیمار متفاوت خواهد بود و می تواند به عنوان میخچه یا تاول تا زخم های قرمز، قهوه ای یا سیاه ظاهر شوند. حاشیه های زخم معمولا تحلیل رفته و پوست اطراف آن اغلب پوسته پوسته می شود، عمق زخم به میزان آسیب های پوستی بستگی دارد. اغلب تحلیل در لبه زخم پا، مناطقی را ایجاد می کند که ممکن است باعث ایجاد عفونت شوند که می توانند در نهایت در صورت عدم درمان عفونت منجر به استئومیلیت (عفونت استخوان یا مغز استخوان) شود. ترکیبی از ایسکمی مرتبط با فشار (محدودیت در تامین خون)، نوروپاتی و واکنش تاخیردار بهبود، در مقایسه با سایر انواع زخم ها می تواند باعث عود عفونت قبل از درمان گردد. زخم به خودی خود معمولا بدون درد می ماند مگر اینکه عفونت و یا یک جزء شریانی در زخم وجود داشته باشد که اغلب باعث ناراحتی جزئی می شود. اندام به طور کلی پالس طبیعی را حفظ می کند و بیماران غالبا در پاسخ به عفونت تب نمی کنند.
سبب شناسی یا اتیولوژی
همانطور که در بالا ذکر شد، زخم های نوروپاتی ناشی از فشار مکرر روی پا است که حس کمتری دارند. با این حال، اگر با اختلالات عروقی همراه باشد، خطر قطع عضو از عفونت به طور قابل توجهی افزایش می یابد و زخم ها خشک تر دیده شده و در مناطقی که تحت فشار کمتری هستند مانند کناره های پا تشکیل می شود. زخم های نوروپاتی چند وجهی هستند یعنی بوسیله ترکیبی از عوامل بسیاری ایجاد می شوند، هرچند که نوروپاتی تقریبا یک فاکتور مشترک بین تمام این زخم ها است.
علاوه بر دیابت، سایر عوامل رایج که می توانند نوروپاتی محیطی ایجاد کنند عبارتند از:
- شرایط اولیه سیستم مغز و اعصاب
- نوروپاتی الکلی
- نارسایی کلیه
- فتق دیسک یا ناهنجاری های ستون فقرات
- تروما
- عمل جراحی
برخی از شرایط معمول کمتر که می تواند منجر به زخم های نوروپاتیک شود، جزام مزمن، مهره شکاف یا اسپینا بیفیدا و نخاع گشادگی یا سیرنگومیلی است.
عوارض جانبی
زخم پای دیابتی ناشی از نوروپاتی اگر بدون درمان رها شود می تواند منجر به عوارض جدی از جمله عفونت، نکروز بافت و در موارد شدید قطع عضو اندام شوند.
مطالعات تشخیصی
- غربالگری عصب محیطی
- سی تی اسکن
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- الکترومیوگرافی
- سرعت هدایت عصبی
- نمونه برداری عصبی
- نمونه برداری پوست
- کشت زخم
درمان زخم های پای نوروپاتی
اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم های نوروپاتی در بیماران در معرض خطر و به حداقل رساندن عوارض در بیماران که در حال حاضر علائم را نشان می دهند کمک کنند:
- مراقبت های منظم پا برای برداشتن میخچه و نظارت برای زخم های پای بالقوه با مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید.
- روزانه پای خود را برای هر تغییر غیرمعمول رنگ، درجه حرارت، یا توسعه زخم ها و یا میخچه بررسی کنید.
- اطمینان حاصل کنید که کفش شما مناسب است و بر روی نقاط فشار، فشاری وارد نکرده و فضای کافی برای هرگونه بدشکلی پا داراست. در انتخاب کفش می توانید از پزشک کمک بگیرید.
- از پا در برابر آسیب، عفونت و حرارت حفاظت کنید.
- هرگز پابرهنه یا با کفش جلوباز و یا صندل راه نروید. کفش های خود و یا حداقل دمپایی جلو بسته را در خانه بپوشید.
- از خیساندن پا خودداری کنید. پای خیس خورده می تواند به راحتی و بدون اینکه فرد متوجه شود آسیب ببیند.
- دیابت خود را کنترل و مدیریت کنید.
اولین گام در بهبود زخم های نوروپاتیک دیابتی دبریدمان زخم برای رسیدن به بافت سالم و دارای خونریزی است. اغلب زیر لایه سطحی بافت مرده عفونت وجود دارد که می تواند حتی به استخوان و مغز استخوان نیز گسترش یابد .دبریدمان باعث ارزیابی بهتر زخم و هر گونه عفونت های زیرین و همچنین ارائه یک محیط بهبود بهتر می شود. در حالت ایده آل، محیط زخم در هنگام بهبود باید مرطوب باشد، اما باید بتواند تنفس هم کند. خواص دقیق پانسمان استفاده شده توسط پزشک یا متخصص مراقبت از زخم باید با زخم مطابقت داشته باشد.
یکی از اجزای ضروری برای درمان موثر زخم های نوروپاتیک، کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده است. با این حال، کاهش فشار ناشی از زخم باید با تشویق گردش خون مناسب به اندام ها متعادل شود، بنابراین استراحت بیش از حد در تخت توصیه نمی شود. برای کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده، می توانید از کست تماسی یا بوت های کست قابل جابجایی که در حالی که اجازه می دهند بیمار فعال باقی بماند فشار را کم می کنند، استفاده کنید. کفش های درمانی نیز برای خدمت به اهداف مشابه در دسترس هستند، اما معمولا برای پیشگیری و یا برای جلوگیری از عود استفاده می شوند.
اگر زخم پس از اقدامات محافظه کارانه بهبود نیابد، ممکن است از جراحی استفاده شود.
برای مطالب بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت
مراقبت از زخم بعد از قطع عضو
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
برای مطالب بیشتر در مورد دیابت به سایت رسمی دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت:
قطع عضو چیست؟
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند،
برای مقالات بیشتر در مورد زخم دیابت به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.