نکاتی برای مراقبت از پای دیابتی

دیابت می تواند خطرناک باشد - حتی یک برش کوچک می تواند عواقب جدی ایجاد کند. دیابت ممکن است موجب آسیب عصبی شود که احساس پاهای شما را از بین می برد. دیابت همچنین ممکن است جریان خون را به پاها کاهش دهد، و باعث می شود که دچار آسیب شدید یا مقاومت در برابر عفونت شود. به دلیل این مشکلات، ممکن است یک جسم خارجی در کفش شما متوجه نشود. در نتیجه، شما می توانید یک تاول زخم یا درد ایجاد کنید. این می تواند منجر به عفونت یا زخم غیرخوابی شود که شما را در معرض خطر قطع عضو قرار می دهد.

برای جلوگیری از مشکلات جدی پا که می تواند منجر به از دست دادن پا، پا یا پا شود، این دستورالعمل ها را دنبال کنید.

روزانه پاهای خود را بازرسی کنید برای برداشتن، تلخ، قرمزی، تورم یا مشکلات ناخن بررسی کنید. با استفاده از یک آینه بزرگ بزرگ به پایین پای خود نگاه کنید. اگر چیزی را متوجه شوید، با پزشک خود تماس بگیرید.

پاهای خود را در حرارت ملایم، گرم، آب بشورید. روزانه با شستشو آنها را پاکسازی کنید. فقط آب گرم و نرم را استفاده کنید - دمایی که می توانید در یک نوزاد تازه استفاده کنید.

آرام باشید هنگام حمام کردن پاهای خود را آنها را با استفاده از دستمال سفره یا اسفنجی شستشو دهید. خشک کردن با استفاده از blotting یا patting و دقت بین انگشتان پا خشک شود.

پاهای خود را مرطوب کنید، اما نه بین انگشتان پا. از پوست مرطوب کننده روزانه استفاده کنید تا پوست خشک را از خارش یا ترک خوردگی حفظ کند. اما بین انگشتان پا مرطوب نکنید، که می تواند یک عفونت قارچی را تشویق کند.

ناخن ها را با دقت برش دهید. آنها را مستقیما برش دهید و لبه ها را بچرخانید. ناخن ها را کوتاه نکنید، زیرا این امر می تواند به ناخن های انگشتی منجر شود. اگر نگرانی هایی در مورد ناخن هایتان دارید، با دکتر خود مشورت کنید.

هرگز خودبخود خوک را درمان نکنید. هیچ "جراحی حمام" و یا پد های پزشکی. برای درمان مناسب دکتر خود را ببینید جوراب های خشک و خشک را بپوش هر روز آنها را تغییر دهید

جوراب های ساخته شده به طور خاص برای بیماران مبتلا به دیابت را در نظر بگیرید. این جوراب ها دارای بالشتک اضافی هستند، تاپس های کششی ندارند، بالاتر از مچ پا هستند و از الیاف ساخته شده اند که رطوبت را از پوست دور می کنند.

پوشیدن جوراب به رختخواب اگر پاهای شما در شب سرد شود، جوراب را بپوشانید. هرگز از پد گرم یا بطری آب گرم استفاده نکنید.

کفش های خود را لرزانید و قبل از پوشیدن احساس کنید داخل شوید. به یاد داشته باشید که پا شما ممکن است قادر به احساس سنگ ریزه و یا دیگر جسم خارجی نیست، بنابراین همیشه قبل از قرار دادن کفش خود را بررسی کنید.

پای خود را گرم و خشک نگه دارید. اجازه ندهید پاهای شما برف و باران خیس شود. در زمستان از جوراب های گرم و کفش استفاده کنید.

با استفاده از یک ضد عرق بر روی کف پاهای خود فکر کنید. این مفید است اگر شما عرق بیش از حد از پاها.

هرگز پابرهنه را راه نده حتی در خانه نیست! همیشه کفش و یا دمپایی پوشید. شما می توانید بر روی چیزی قدم بردارید و یک خراش یا برش بگیرید.

مراقبت از دیابت خود را. سطح قند خون خود را تحت کنترل نگه دارید.

سیگار نکش. سیگار کشیدن جریان خون را در پاهای خود محدود می کند.

امتحان پایانی دوره ای را دریافت کنید. مشاهده جراح پا و مچ پا شما به طور منظم می تواند به جلوگیری از عوارض پای دیابتی کمک کند.

برای مقالات دیگر به سایت وکیوم تراپی مراجعه کنید.

منبع:پای دیابتی

چرا دیابت بر روی درمان زخم تاثیر می گذارد؟

زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.

عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.

زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.

حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.

حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.

یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.

دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.

دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.

آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.

ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه میکنید.

منبع:دیابت

درمان زخم های دیابتی

زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.

شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درمان زخم های دیابتی

علائم دیابت را بهتر بشناسید

دیابت به گروهی از بیماری های متابولیکی اشاره دارد که در آن افراد دارای قند خون بالا هستند زیرا تولید انسولین کافی نیست یا سلول های بدن به درستی به انسولین پاسخ نمی دهند.

 برخی از نکات مهم در مورد دیابت

• دیابت یک وضعیت دراز مدت است که باعث افزایش سطح قند خون می شود
• در سال ۲۰۱۳ تخمین زده شد که بیش از ۳۸۲ میلیون نفر در جهان مبتلا به دیابت هستند
• در دیابت نوع ۱، بدن انسولین تولید نمی کند. تقریبا ۱۰٪ از همه موارد دیابت نوع ۱ است
• در دیابت نوع ۲، بدن برای عملکرد مناسب، انسولین کافی تولید نمی کند. تقریبا ۹۰٪ از همه موارد دیابت در سراسر جهان از این نوع هستند
• دیابت بارداری بر زنان باردار تاثیر می گذارد
• شایع ترین نشانه های دیابت؛ تکرر ادرار، احساس تشنگی شدید و گرسنگی، افزایش وزن، کاهش وزن غیر معمول، خستگی ، بریدگی و کبودی، اختلال عملکرد جنسی مردان، بی حسی و سوزش در دست و پا
• اگر دیابت نوع ۱ دارید با داشتن برنامه رژیم غذایی سالم، ورزش کافی انجام و مصرف انسولین، می توانید یک زندگی عادی داشته باشید
• بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ باید تغذیه سالم، از نظر جسمی فعال و به طور منظم آزمایش گلوکز خون را انجام دهند. برای کنترل قند خون، ممکن است لازم باشد داروهای خوراکی یا انسولین مصرف کنند
• از آنجا که خطر بیماری قلبی-عروقی برای بیمار دیابتی بسیار زیاد است، نظارت منظم بر فشار خون و میزان کلسترول بسیار مهم است.
• بیماران دیابتی باید سیگار را ترک کنند، زیرا سیگار کشیدن ممکن است تأثیر جدی بر سلامت قلب و عروق داشته باشد.
• هیپرگلیسمی (قند خون بالا) و هیپوگلیسمی (قند خون پایین) ممکن است بر روی بیمار تاثیر منفی بگذارد.

دیابت نوع ۱

بدن انسولین تولید نمی کند. برخی افراد ممکن است این بیماری را به عنوان دیابت وابسته به انسولین یا دیابت نوجوانان تجربه کنند. معمولا افراد قبل از ۴۰ سالگی، اغلب در اوایل بزرگسالی یا جوانی  به دیابت نوع ۱ مبتلا می شوند. دیابت نوع ۱ به اندازه دیابت نوع ۲ معمول نیست. تقریبا ۱۰٪ از همه موارد دیابت نوع ۱ است. بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ باید تا اخر عمر انسولین تزریق کنند. آنها همچنین پس از آزمایش منظم خون و رژیم غذایی خاص باید سطح خون گلوکز مناسب را فراهم کنند.

دیابت نوع ۲

در دیابت نوع ۲، بدن برای عملکرد به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند یا سلول های بدن به انسولین پاسخ نمی دهند(مقاومت به انسولین). تقریبا ۹۰٪ از همه موارد دیابت در سراسر جهان نوع ۲ است. بعضی افراد می توانند با کاهش وزن، رژیم غذایی سالم، ورزش زیاد و کنترل میزان قند خون  دیابت نوع ۲ را کنترل کنند. با این حال، دیابت نوع ۲ به طور معمول یک بیماری پیشرفته است که به تدریج بدتر می شود و بیمار احتمالا باید انسولین را به صورت قرص مصرف کند. افراد دارای اضافه وزن و چاق، نسبت به افرادی که وزن سالم دارند بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند. افراد دارای چربی بالا دارای بیماری هایی هستند که به عنوان چاقی مرکزی، چربی شکم یا چاقی شکمی تعریف شده اند. داشتن اضافه وزن یا چاقی باعث می شود بدن مواد شیمیایی آزاد کند که سیستم های قلبی-عروقی و متابولیک را ناپایدار می سازد. داشتن اضافه وزن، غیرفعال بودن از لحاظ فیزیکی و مصرف غذاهای اشتباه، باعث افزایش ریسک ابتلا به دیابت نوع ۲ می شود.

دیابت بارداری

این نوع قند بر زنان حامله تاثیر می گذارد.در برخی از زنان سطح گلوکز خون بسیار بالا است و بدن آنها قادر به تولید انسولین کافی برای انتقال تمام گلوکز به سلول های خود نیست که این باعث افزایش سطح گلوکز می شود. دیابت حاملگی در دوران بارداری تشخیص داده می شود. اکثر بیماران مبتلا به دیابت حاملگی می توانند دیابت خود را از طریق ورزش و رژیم کنترل کنند. ۱۰ تا ۲۰ درصد از بیماران باید داروهای کنترل قند خون را مصرف کنند. دیابت حاملگی ناشناخته یا کنترل نشده ممکن است خطر عوارض در هنگام زایمان را افزایش دهد. کودک ممکن است بزرگ تر باشد.

علائم دیابت

تکرر ادرار: ممکن است متوجه شده باشید که بیشتر روز را در راه رفتن به توالت صرف می کنید.  گلوکز بیش از حد در خون، سبب تکرر ادرار می شود. اگر انسولین بی اثر باشد یا  وجود نداشته باشد، کلیه نمی تواند گلوکز را وارد جریان خون کند. کلیه ها آب را از خون برای رقیق کردن  گلوکز می گیرند ، که این هم  مثانه را پر می کند.

تشنگی: اگر بیش از حد معمول ادرار کنید، باید مایعاتی که از دست داده اید را جبران کنید. از هر زمان آب بیشتری می نوشید.

گرسنگی شدید: از آنجا که انسولین در خون به درستی کار نمی کند یا به دلیل ناکافی بودن، سلول ها انرژی نمی گیرند، بدن ممکن است برای یافتن انرژی بیشتر واکنش نشان دهد. بنابراین احساس  گرسنگی مکرر می کنید.

افزایش وزن: این نتیجه علامت بالا، یعنی گرسنگی شدید خواهد بود.

کاهش وزن غیر معمول: این در بین افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شایع تر است. از آنجا که بدن انسولین را تولید نمی کند، به دنبال منبع دیگری برای انرژی است (سلول ها نمی توانند قند خون دریافت کنند). بافت و چربی های عضلانی برای انرژی تجزیه می شوند.

افزایش خستگی: اگر انسولین به درستی کار نکند، گلوکز به سلول ها وارد نمی شود و انرژی را تامین نمی کند که این باعث احساس خستگی می شود.

عصبانیت: علت عصبانیت ممکن است کمبود انرژی باشد.

منبع:علائم دیابت

برای مقالات بیشتر به سایت زخم پلاس مراجعه فرمایید.

آمپوتاسیون، دلایل، مراحل و مراقبت های بعد از قطع عضو

آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.

قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.

دلایل آمپوتاسیون

دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.

سایر علل قطع عضو عبارتند از:

• آسیب شدید (از جمله آسیب ناشی از حادثه خودرو یا سوختگی جدی)
• تومور سرطانی در استخوان یا عضله اندام
• عفونت شدید که با آنتی بیوتیک ها یا درمان های دیگر بهتر نمی شود
• ضخیم شدن بافت عصبی که نئوروما ((neuroma نامیده می شود
• یخ زدگی
• ناهنجاری های مادرزادی

مراحل آمپوتاسیون

قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.

آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.

هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.

پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:

• بررسی پالس نزدیک جایی که جراح قصد دارد برش دهد
• مقایسه دمای پوست اندام آسیب دیده با پوست اندام سالم
• به دنبال مناطقی با پوست قرمز گشتن
• بررسی اینکه آیا پوست در نزدیکی محلی که جراح قصد دارد برش دهد، هنوز حساس به لمس است

در طی خود روش جراح کارهای زیر را انجام می دهد:

• بافت بیمار و استخوان خرد شده را برمی دارد
• مناطق ناهموار از استخوان را صاف می کند
• عروق خونی و اعصاب را مهر و موم می کند
• عضلات را طوری برش داده و شکل می دهد که پایه یا انتهای اندام بتواند به یک اندام مصنوعی (پروتز) متصل شود.

جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.

سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.

ریکاوری بعد از آمپوتاسیون

ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.

اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک می‌شود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت لزوم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.

فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.

در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:

• تمرین برای بهبود قدرت عضلانی و کنترل بیشتر
• فعالیت هایی برای کمک به بازگرداندن توانایی انجام فعالیت های روزمره و ارتقاء استقلال فردی
• استفاده از اندام های مصنوعی و وسایل کمکی
• حمایت احساسی، از جمله مشاوره، برای کمک به غم و اندوه در از دست دادن اندام و کنار آمدن با تصویر بدنی جدید

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید

منبع:آمپوتاسیون