درمان آنتی بیوتیکی زخم پای دیابتی

با توجه به خطر بالقوه عفونی شدن زخم های پای دیابتی ، لازم است که درک قوی از گزینه های آنتی بیوتیک کنونی داشته باشیم.

عفونت های پا دیابتی یک مشکل رایج و اغلب شدید برای افراد مبتلا به دیابت است. اگر چه که همه زخم های پای دیابتی عفونی نمی شوند، بسیاری از آنها به علت سیستم ایمنی بدن ضعیف و عدم حساسیت محیطی، عفونی می شوند. این زخم های پای دیابتی  ها معمولا به عنوان زخم های کوچک شروع می شوند و اغلب به زخم های بزرگتر با عفونت های چند عامله شایع تبدیل می شوند.

آن زخم هایی که عفونی نیستند، شروع درمان آنتی بیوتیکی را نیاز ندارند. با این حال، برای آن زخم هایی که عفونی شده اند، نیاز به درمان آنتی بیوتیک بسیار مهم است. درمان این زخم های دیابتی توسط میکرو ارگانیسم ها، وضعیت پزشکی بیمار و آلرژی های بیمار هدایت شده و روش درمانی بر اساس این موضوعات انتخاب می شود.

برای اکثر بیماران درمان آنتی بیوتیک، در حالی که در انتظار رسیدن نتایج کشت بافت ها هستند با یک رژیم تجربی آغاز می شود. این درمان باید با هدف پوشش پاتوژن های (عامل عفونت) مهم و شایع همراه با برخی از اصلاحات با توجه به شدت عفونت انجام پذیرد. عفونت های کم را می توان با آنتی بیوتیک های های با طیف باریک درمان کرد، زیرا اگر لازم باشد که درمان تغییر یابد، خطر کمتری وجود دارد. معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده نیازی نیست و نامناسب است. در مورد عفونت های شدید معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده تر و تزریق وریدی هستند زیرا امکان خطا کم است. رژیم های تجربی همچنین باید عوامل دیگری مانند آلرژی بیمار، اختلال عملکرد کلیه، الگوهای مقاومتی آنتی بیوتیک محلی و سهولت مدیریت را در نظر بگیرند. همه رژیم ها نیاز به یک عامل دارند که اکثر استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها را پوشش می دهد.

 سابقه عفونت های درمان شده یا عفونت شدید نیازمند پوشش گسترده در برابر باسیل گِرَم منفی و انتروکوک هاست. نکروز، قانقاریا یا عفونت بد بو ممکن است نیاز به درمان ضد بی هوازی ها داشته باشند. بی هوازی ها به ندرت عامل اصلی یا غالب در این عفونت ها هستند، اما معمولا بخشی از یک عفونت هوازی، غیر هوازی است. از جمله مزایای دبریدمان خوب زخم این است که به بی هوازی ها اکسیژن می رساند، که ممکن است به کشتن این ارگانیسم ها کمک کند.

هنگامی که نتایج بافت شناسی و حساسیت در دسترس باشد، درمان خاص یا قطعی در نظر گرفته شود. تغییر دادن به عاملهای باریک طیف ترجیح داده می شود، اما مهم است که چگونگی پاسخ دادن این عفونت ها بررسی شوند. اگر ضایعه رو به بهبود است و بیمار بتواند رژیم تجربی را تحمل کند ممکن است دلیلی برای تغییر وجود نداشته باشد، حتی اگر برخی از ارگانیسم های شناسایی شده به مواد مورد استفاده مقاوم باشند. از سوی دیگر، اگر عفونت پاسخ ندهد، درمان باید تغییر یابد تا همه ارگانیسم های شناسایی شده را پوشش دهد. اگر عفونت حتی با وجود استفاده از داروی مربوط به ارگانیسم ها، بدتر می شود، نیاز به جراحی یا احتمال اینکه در آزمایش نمونه ای از ارگانیسم ها از دست رفته، در نظر گرفته شود.

برخی از عمومیت بخشیدن ها می تواند در انتخاب یک عامل خاص کمک کند. استفاده از آمینوگلیکوئید ها در بیمارانی که دارای اختلال عملکرد کلیوی هستند ممکن است دشوار باشد. کلیندامایسین و اکثر عوامل دیگر، در تعداد کمی از موارد بیمار مبتلا به اسهال کلستریدیوم دیفیسل شده است. سفالوسپورینهای نسل دوم و سوم به طور کلی در برابر استافیلوکوکها نسبت به داروهای نسل اول کمتر فعال هستند، هرچند که به ندرت با عدم درمان بالینی همراه است. اکثر فلوروکینولون ها فقط در برابر کوک های گرم-مثبت بی هوازی و در مقابله با بی هوازی ها حداقل-فعال هستند. عامل های جدیدتر فعالیت بیشتری نسبت به این موجودات زنده دارند. پنی سیلین تنها داروی خوراکی فعال در برابر انتروکوک ها هستند، اما در غیر این صورت تنها در ترکیب با مهار کننده بتا-لاکتاماز مفید هستند. مترونیدازول برای موجودات بی هوازی عالی است، اما بر خلاف آن ها کلیندامایسین ها هیچ فعالیتی علیه بی هوازی ها ندارند. وانکومایسین، کوک های گرم-مثبت مقاوم به آنتی بیوتیک و سخت درمان پذیر را پوشش می دهند، اما باید برای این نشانه ها برای جلوگیری از ظهور مقاومت دارویی محفوظ بماند. عوامل جدید باید با احتیاط استفاده شوند تا شواهد کافی برای ایمنی و کارایی آنها وجود داشته باشد.

دوره درمان با آنتی بیوتیک

مدت زمان درمان زخم پای دیابتی با  آنتی بیوتیک مورد نیاز برای انواع مختلف عفونت های پا دیابتی به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. برای عفونتهای خفیف تا متوسط، دوره 1-2 هفته معمولا کافی است، در حالیکه برای عفونتهای جدی 2 هفته یا بیشتر ممکن است مورد نیاز باشد. آنتی بیوتیک ها می توانند زمانی که دیگر نشانه ای از علائم عفونت وجود نداشته باشند، حتی اگر زخم به طور کامل بهبود نیافته است، قطع شود. برای موارد عفونت استخوانی که در آن استخوان عفونی با جراحی برداشته نمی شود، درمان احتمالا باید به مدت 6 هفته باشد. اگر تمام استخوان های عفونی برداشته شده یا قطع شده باشند، دوره کوتاهتر درمان، به همان زمان مورد نیاز برای عفونت بافت نرم، احتمالا کافی است. بعضی از طرفداران مدت زمان درمان را بر اساس برنامه های طبقه بندی ارائه می کنند اما شواهد خوبی وجود ندارد که این کار مفید باشد.

رژیم های آنتی بیوتیکی پیشنهادی

درک اصول انتخاب رژیم آنتی بیوتیکی مهمتر از یادآوری اسامی عوامل خاص است. تغییرات اجتناب ناپذیر در الگوهای مقاومت باکتریایی باعث معرفی عوامل جدید آنتی بیوتیکی هر چند سال یکبار می شود. توصیه های متعدد برای رژیم های آنتی بیوتیک پیشنهاد شده و جوامع بیماری های عفونی و دیابتی در حال حاضر بر روی همین رهنمودها کار می کنند. در حالی که بسیاری از عوامل یا ترکیبات ممکن است از لحاظ نظری مناسب باشند. جدول زیر یک رژیم پیشنهاد شده را بر اساس شدت عفونت را نشان می دهد. علاوه بر عوامل ذکر شده در انتخاب رژیم تجربی، ملاحظات مالی نیز مهم هستند. یک مطالعه اخیر نشان داد که درمان با آمپی سیلین/سولباکتام در مقایسه با ایمیپنم/کلیستاتین برای عفونت های پای دیابتی ارزان تر است.

---

برای مطالب به روز تر به سایت تلما مراجعه کنید.

منبع سایت

چگونه از عفونت غیرقابل کنترل زخم پای دیابتی پیشگیری کنیم

چگونه از عفونت غیرقابل کنترل زخم پای دیابتی پیشگیری کنیم

مراقبت غیراصولی از زخم پای دیابتی باعث افزایش ابتلا به عوارضی مانند عفونت می شود.

پیشگیری و درمان زخم پای دیابتی یک اولویت مهم برای افراد مبتلا به دیابت است. تقریبا ۱۵ تا ۲۵ درصد از افراد مبتلا به دیابت، در طول زندگی خود مبتلا به زخم پای دیابتی می شوند. زخم پا اگر به موقع درمان نشود می تواند به سرعت تبدیل به زخم چرکی شود. زخم های پا نیاز به مراقبت و درمان پیشرفته دارند، اگر تحت درمان قرار نگیرند در نهایت ممکن است منجر به قطع عضو یا افزایش خطر ابتلا به مشکلات دیابتی می شود.

نکته مهم در این بین؛ این است که هزینه درمان یک زخم پای دیابتی عفونی چندین برابر درمان زخمی است که در مراحل اولیه تشخیص داده می شود. خوشبختانه می توان با مراجعه به موقع به متخصص زخم دیابتی، از این امر پیشگیری کرد.

مراقبت از زخم پای دیابتی

همانند سایر موارد پزشکی، بهترین درمان برای زخم های دیابتی، پیشگیری است. شستشوی روزانه ی پاها و استفاده از لوسیون مرطوب کننده، گام های ضروری برای سلامت پاها در افراد مبتلا به دیابت است. تمیز و مرطوب نگه داشتن پوست می تواند به محافظت پاها در برابر هر گونه آسیبی کمک کند و در برابر ترک خوردگی و تاول ها که می توانند منجر به زخم پای دیابتی شوند، سبب مقاومت پوست شود.

کفش و جوراب های طبی مخصوص افراد دیابتی، برای پیشگیری از سایش پوست و ایجاد تاول ها، بسیار موثر است. ناخن های پا باید به طور مرتب کوتاه و تمیز شوند تا از انباشته شدن کثیفی و آلودگی ها جلوگیری شود.

آگاهی از سلامت پاها

برای افرادی که مبتلا به دیابت هستند، مراقبت از پاها و آگاهی از سلامت پاها بسیار مهم است. افراد دیابتی مستعد ابتلا به بیماری نوروپاتی محیطی هستند که سبب ضعف گردش خون در بدن به ویژه در اندام های انتهایی بدن می شود. در نتیجه منجر به از دست دادن احساس در پاها می شود. به همین دلیل بررسی روزانه پاها برای جلوگیری از عفونت غیرقابل کنترل پاها ضروری است.

درمان سریع زخم های کوچک پا

اگر در ابتدا متوجه یک خراش، برش یا کبودی کوچک بر روی پاهایتان شوید، باید بلافاصله آن ها را درمان کنید و این زخم های کوچک را نادیده نگیرید. زخم های کوچک باید به آرامی پاک شوند و با یک آنتی سپتیک موضعی و دیگر محصولات مناسب مراقبت از زخم، درمان شوند.

داروهای خانگی می تواند زخم را وخیم تر و مانع بهبودی آن شود. اگر زخم های کوچک در عرض ۱ تا ۲ روز بهبود نیابد، سریعا بامتخصص زخم عفونی مشورت کنید تا علائم عفونت را بررسی کنند.ت جدی سلامتی شوند.

منبع سایت

پیشگیری از زخم پا در افراد دیابتی

پیشگیری از زخم پا در افراد دیابتی

دیابت می تواند یک بیماری خطرناک محسوب شود اگر که شما مراقبت های لازم برای پیشگیری از زخم را انجام ندهید. حتی یک برش کوچک می تواند عواقب جدی را به همراه داشته باشد. در پی بروز زخم ممکن است این زخم دیابتی سبب آسیب رساندن به عصب منطقه زخم شود و احساس پاهای شما را از بین ببرد.

دیابت همچنین ممکن است جریان خون به پاهای فرد مبتلا را کاهش دهد. کاهش جریان خون به پاها می تواند سبب آسیب شدید و یا مقاوم شدن زخم پا در برابر عفونت شود. همواره لازم است به یاد داشته باشید که در بیماران دیابتی٫ حتی یک برش کوچک در نهایت ممکن است منجر به قطع عضو شود٫ اگر که شما مراقبت های لازم را انجام ندهید و به موقع آن را درمان نکنید.در این مطلب سعی بر آن است تا دستورالعمل های لازم جهت جلوگیری از مشکلات جدی زخم پا که ممکن است منجر به از دست دادن پا شود٫ در اختیار شما قرار داده شود.

مراقب از پا در افراد دیابتی

روزانه پاهای خود را بررسی کنید

اگر که شما مبتلا به بیماری دیابت هستید٫ با بررسی روزانه پا می توانید از مکلات جدی پیشگیری کنید. با اینکار شما می توانید قرمزی٫ تورم و یا مشکلات مربوط به ناخن را به طور روزانه کنترل کنید. همچنین می توانید با استفاده از یک آینه بزرگ به دقت کف پای خود را بررسی کنید. اگر به هنگام بررسی پای خود متوجه مورد غیرطبیعی وی سریعا به پزشک مراجعه کنید.

پاهای خود را روزانه شستشو دهید

با شستشوی روزانه پاها و پاکسازی آن ها احتمال عفونت پاها به طور چشمگیری کاهش می یابد. به هنگام شستشو به هیچ عنوان از آب یخ و یا آب داغ استفاده نکنید. آب ولرم بهترین گزینه برای شستوی پاها محسوب می شود.

در حمام به آرامی پاهای خود را بشویید

توجه داشته باشید که برای شستشوی پاها از یک دستمال یا اسفنج بسیار نرم استفاده کنید. تا از بروز زخم به وسیله اشیا سفت وسخت پیشگیری کنید.

پاها را مرطوب نگهدارید

لازم است برای پیشگیری از خشکی پوست و خارش و ترک خوردن پوست٫ روزانه از مرطوب کننده مناسب برای مرطوب کردن پاهای خود استفاد کنید. نکته مهم در این موضوع٫ مرطوب نکردن بین انگتان می باشد. مرطوب ماندن بین انگشتان می تواند سبب بروز عفونت قارچی شود.

ناخن انگشتان پا را با دقت کوتاه کنید

سعی کنید ناخن انگشتان پا را بیش از حد کوتاه نکنید یا اگر ناخن هایتان کوتاه است تا بلند شدن آن ها صبر کنید و بعد آن ها را کوتاه کنید. زیرا ممکن است در هنگام کوتاه کردن ناخن ها قسمتی از گوشت انگشت کنده شده و سبب بروز زخم شود. اگر در اطراف ناخن های خود شاهد تغییراتی شده باشید حتما سریعا به پزشک مراجعه کنید.

جوراب های تمیز و خشک را پا کنید

حتما قبل از پا کردن جوراب ها٫ از خشک بودن آن ها اطمینان حاصل کنید. در ضمن لازم است تا به طور روزانه جوراب های خود را شسته و یا آن ها را تعویض کنید. آلوده بودن جوراب ها و یا مرطوب بودن آن ها یکی از دلایل بروز عفونت های قارچی است.

هنگام احساس سرما در پاها فقط از جوراب استفاده کنید

اگر ب هنگام و یا در خواب ٫ پاهای شما سرد باشد سعی کنید فقط جوراب بپوشید و هرگز از پد گرم یا کیسه گرم استفاده نکنید.

قبل از پاکردن کفش هایتان آنها را به خوبی تکان دهید

لازم است قبل از اقدام به پا کردن کفش ها آن را تکان دهید و از تمیز بودن داخل آن مطمئن شوید. به یاد داشته باشید که ممکن است پاهای شما قادر به احساس سنگ ریزه و یا جسم خارجی دیگر نباشد.

منبع سایت

درمان زخم پای دیابتی

درمان زخم پای دیابتی

زخم پا یکی از عوارض شایع در بیماران دیابتی می باشد که دیابت آن ها کنترل نشده است. که در نتیجه انقباض بافت پوست و آشکار شدن لایه های زیرین آن، تشکیل می شود. شایع ترین حالت زخم دیابتی، زخم شدن قسمت پایینی انگشت شست پا، نوک انگشت شست، لبه خارجی پا، زیر انگشت وسط و همچنین زیر پنجه پا است. زخم دیابت می تواند بر روی استخوان نیز تاثیر بگذارد.

همه افراد مبتلا به دیابت ممکن است زخم پا را تجربه کنند. اما مراقب صحیح از زخم پا می تواند سبب بهبود زخم و پیشگیری دوباره از تشکیل زخم شود.

نحوه درمان زخم پای دیابتی، بسته به علت و شدت آن می تواند متفاوت باشد. لازم است بدانید که به هنگام مشاهده زخم در پای خود و یا مشاهده علائم اولیه از زخم، باید فورا به پزشک معالج مراجعه کنید. زیرا با مراجعه دیر هنگام به پزشک، زخم های آلوده و زخم های عمیق در پای دیابتی می تواند منجر به قطع عضو شود.

تشخیص و علائم زخم پای دیابتی

زخم شدن پا در افراد دیابتی می تواند علائم متفاوتی داشته باشد، از اصلی ترین علائم اولیه زخم پا در افراد دیابتی می توان به درناژ یا زهکشی اشاره کرد. زهکشی با نشت در پای شما می تواند جوراب یا کفش های شما را آلوده کند. تورم غیرمعمول، قرمزی، تحریک و بوی نامطبوع از پا می تواند از دیگر علائم اولیه زخم شدن پا در افراد دیابتی باشد.

از دیگر نشانه و علائم قابل ملاحظه ای که می توان به آن اشاره کرد ایجاد اسکار ( بافت سیاه ) در اطراف زخم پا است. علل ایجاد اسکار به خاطر عدم وجود جریان خون کافی در اطراف ناحیه زخم شده می باشد. گانگرین ( سیاه مردگی یا بافت مردگی ) جزئی یا کامل، که در پی عفونت رخ می دهد، می تواند در اطراف زخم پای افراد دیابتی رخ دهد. در چنین حالاتی فرد ممکن است دچار بی حسی در ناحیه زخم شده، شود.

بهتر است بدانید که این نشانه ها و علائم برای زخم پا، همیشه آشکار نیستند. حتی ممکن است گاهی اوقات تا زمان عفونت زخم، هیچ علائمی را مشاهده نکنید. اگر که متوجه هر گونه تغییر رنگی در قسمتی از پوست پای خود شوید، به ویژه سیاه شدن بخشی از بافت پا، و یا احساس درد در منطقه ای از پای خود که تغییر رنگ داده است داشته باشید، لازم است فورا به پزشک معالج خود مراجعه کنید.

منبع