درمان زخم دیابتی

درمان زخم دیابتی

دیابت، نارسایی ترشح هورمون انسولین از پانکراس یا مقاومت سلول به هورمون انسولین است. هورمون انسولین مهمترین سوخت سلولی در قند خون است. از آنجایی که در دیابت، انسولین به اندازه کافی ترشح نمی شود یا سلول ها به تحریک هورمون انسولین پاسخ نمی دهند، قند نمی تواند وارد سلول شود و در خون بیش از حد افزایش می یابد. هنگامی که قند وارد سلول می شود و نمی تواند به عنوان یک منبع انرژی مورد استفاده قرار گیرد، شروع به شکستن بافت چربی به عنوان منبع انرژی از بدن می کند. این مکانیسم منجر به مواد جانبی مضر به بدن می شود. قند بیش از حد در گردش خون که نمی تواند وارد سلول شود، به تمام سیستم های بدن، به ویژه به سیستم گردش خون، آسیب می رساند. در موارد پیشرفته، تشکیل قانقاریا به علت مرگ سلول، کوری ناشی از آسیب به عروق چشم، نارسایی کلیه، بیماری های قلبی، آسیب مغزی و آسیب عصبی رخ می دهد. 80٪ از بیماران دیابتی به علت بیماری های ناشی از آسیب قند به رگ ها می میرند.

اختلال در متابولیسم کربوهیدرات در بیماران دیابتی منجر به اختلال در متابولیسم پروتئین و چربی نیز می شود. در بیماران، چربی هایی مانند کلسترول و تری گلیسرید شروع به تجمع در شریان ها می کنند. این امر منجر به آرترئوسکلروزیس و تنگ شدن عروق خونی می شود. به علت اختلال در گردش خون، خون و اکسیژن کافی به بافت ها نمی رسد. بافت های بدون تغذیه شروع به مردن می کنند. به همین دلیل است که تشکیل قانقاریا و زخم هایی که بهبود نمی یابند ( زخم مزمن ) می تواند باعث قطع انگشت و پا در بیماران دیابتی شود. یکی از دلایلی که اکسیژن کافی به بافت ها نمی رسد، این است که ماده 2،3dpg ، که باعث تحریک سلول های قرمز خون برای آزاد کردن اکسیژن به بافت ها می شود، در بیماران دیابتی کاهش می یابد. به همین علت، بیماران دیابتی نمی توانند از اکسیژنی که از طریق جریان خون به سلول هایشان می رسد استفاده کنند.