درمان دیابت
درمان دیابتدرمان دیابت
درمان دیابترابطه بیماری نوروپاتی و زخم پای دیابتی
نوروپاتی دیابتی چیست؟
نوروپاتی دیابتی آسیب عصبی است که ناشی از دیابت است. عصب ها بسته هایی از بافت های ویژه هستند که سیگنال های بین مغز شما و سایر قسمت های بدن شما را حمل می کنند. سیگنال ها:
- اطلاعاتی در مورد حس ها ارسال می کنند
- اجزای بدن شما را حرکت می دهند
- عملکرد بدن مانند هضم را کنترل می کنند
انواع مختلف نوروپاتی دیابتی چیست؟
انواع نوروپاتی دیابتی عبارتند از:
نوروپاتی محیطی (Peripheral neuropathy)
نوروپاتی محیطی آسیب عصبی است که معمولا روی پا و ساق تاثیر و گاهی بر روی دست و بازوها تاثیر می گذارد.
نوروپاتی خودمختاری (Autonomic neuropathy)
نوروپاتی خودمختار آسیب به اعصابی است که اندام های داخلی را کنترل می کنند. نوروپاتی خودمختاری می تواند منجر به مشکلاتی در ضربان قلب و فشار خون، دستگاه گوارش، مثانه، اندام جنسی، غدد عرق، چشم و توانایی تشخیص هیپوگلیسمی (افت قندخون) شود.
نوروپاتی کانونی (Focal neuropathies)
نوروپاتی کانونی، شرایطی است که در آن شما به طور معمول به یک عصب تنها، اغلب در دست، سر، قسمت میانی بدن و پا آسیب می رسانید.
نوروپاتی نزدین (Proximal neuropathy)
نوروپاتی نزدین یا پروگزیمال یک نوع نادر و ناتوان کننده آسیب عصبی در لگن، باسن یا ران است. این نوع آسیب عصبی به طور خاص بر یک طرف بدن شما تاثیر می گذارد و به ندرت به طرف دیگر می رسد. نوروپاتی پروگزیمال اغلب باعث درد شدید می شود و ممکن است منجر به کاهش قابل توجه وزن گردد.
چه کسی بیشترین احتمال ابتلا به نوروپاتی دیابتی را دارد؟
اگر مبتلا به دیابت باشید، احتمال ابتلا به بیماری های عصبی ناشی از دیابت با افزایش سن و طولانی تر شدن مدت زمان درگیری با دیابت بالا می رود. مدیریت دیابت شما بخش مهمی از پیشگیری از مشکلات سلامتی مانند نوروپاتی دیابتی است.
اگر همزمان با دیابت دچار یکی از موارد زیر نیز هستید احتمال ابتلا به آسیب عصبی برای شما افزایش می یابد:
- اضافه وزن
- فشار خون بالا
- کلسترول بالا
- بیماری کلیوی پیشرفته
- نوشیدن بیش از حد نوشیدنی های الکلی
- سیگار کشیدن
تحقیقات همچنین نشان می دهد که ژن های خاص ممکن است احتمال مبتلا شدن افراد به نوروپاتی دیابتی را بیشتر کنند.
چه چیزی باعث نوروپاتی دیابتی می شود؟
با گذشت زمان، سطح قند خون بالا و سطح بالای چربی مانند تری گلیسیریدها در خون ناشی از دیابت می تواند به اعصاب شما آسیب برساند. سطوح بالای قند خون همچنین می توانند به عروق خونی کوچک شما که به سلول ها اکسیژن و مواد مغذی می فرستند، آسیب برساند. بدون اکسیژن کافی و مواد مغذی، اعصاب شما نمی توانند به خوبی عمل کنند.
نوروپاتی و زخم پای دیابتی
زخم پای دیابتی ناشی از از دست دادن احساس محیطی بوده و معمولا در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود. نوروپاتی محیطی می تواند به عوارض در پا مانند زخم ها و عفونت ها منجر شود، زیرا به دلیل آسیب عصبی پای شما می تواند حس خود را از دست بدهد. در نتیجه، شما ممکن است متوجه نباشید که کفشهایتان باعث ایجاد زخم در پای شما می شود و یا پای شما آسیب دیده است.
بی حسی محلی، یا عدم احساس، در نقاط با فشار بالا در پا می تواند منجر به میکرو ترومای گسترش یافته، شکستن بافت های زیرین و در نهایت زخم پای دیابتی شود. علاوه بر این، نوروپاتی می تواند باعث شود که خراش ها و بریدگی های خفیف و جزئی بدون درمان مناسب رها شده و در نهایت منجر به ایجاد زخم های پا شود. به طور معمول نوروپاتی محیطی روی اعصاب حسی مسئول تشخیص احساسات مانند دما و درد تاثیر می گذارد. با این حال، نوروپاتی محیطی همچنین می تواند بر روی اعصاب موتور یا اعصاب حرکتی که مسئول انقباض عضلات است نیز تاثیر گذارد. آسیب به اعصاب حرکتی می تواند منجر به تضعیف عضلات شده و منجر به اختلال حرکتی عضلات منقبض و منبسط کننده گردد که در نهایت می تواند منجر به دفرمه شدن پا، مانند انگشتان خمیده شود. این بدشکلی ها سبب ایجاد فشار بیشتر روی نقطه های فشار در معرض زخم می گردد.
علائم زخم پای نوروپاتی
ظاهر زخم های پا نوروپاتیک براساس محل و گردش خون بیمار متفاوت خواهد بود و می تواند به عنوان میخچه یا تاول تا زخم های قرمز، قهوه ای یا سیاه ظاهر شوند. حاشیه های زخم معمولا تحلیل رفته و پوست اطراف آن اغلب پوسته پوسته می شود، عمق زخم به میزان آسیب های پوستی بستگی دارد. اغلب تحلیل در لبه زخم پا، مناطقی را ایجاد می کند که ممکن است باعث ایجاد عفونت شوند که می توانند در نهایت در صورت عدم درمان عفونت منجر به استئومیلیت (عفونت استخوان یا مغز استخوان) شود. ترکیبی از ایسکمی مرتبط با فشار (محدودیت در تامین خون)، نوروپاتی و واکنش تاخیردار بهبود، در مقایسه با سایر انواع زخم ها می تواند باعث عود عفونت قبل از درمان گردد. زخم به خودی خود معمولا بدون درد می ماند مگر اینکه عفونت و یا یک جزء شریانی در زخم وجود داشته باشد که اغلب باعث ناراحتی جزئی می شود. اندام به طور کلی پالس طبیعی را حفظ می کند و بیماران غالبا در پاسخ به عفونت تب نمی کنند.
سبب شناسی یا اتیولوژی
همانطور که در بالا ذکر شد، زخم های نوروپاتی ناشی از فشار مکرر روی پا است که حس کمتری دارند. با این حال، اگر با اختلالات عروقی همراه باشد، خطر قطع عضو از عفونت به طور قابل توجهی افزایش می یابد و زخم ها خشک تر دیده شده و در مناطقی که تحت فشار کمتری هستند مانند کناره های پا تشکیل می شود. زخم های نوروپاتی چند وجهی هستند یعنی بوسیله ترکیبی از عوامل بسیاری ایجاد می شوند، هرچند که نوروپاتی تقریبا یک فاکتور مشترک بین تمام این زخم ها است.
علاوه بر دیابت، سایر عوامل رایج که می توانند نوروپاتی محیطی ایجاد کنند عبارتند از:
- شرایط اولیه سیستم مغز و اعصاب
- نوروپاتی الکلی
- نارسایی کلیه
- فتق دیسک یا ناهنجاری های ستون فقرات
- تروما
- عمل جراحی
برخی از شرایط معمول کمتر که می تواند منجر به زخم های نوروپاتیک شود، جزام مزمن، مهره شکاف یا اسپینا بیفیدا و نخاع گشادگی یا سیرنگومیلی است.
عوارض جانبی
زخم پای دیابتی ناشی از نوروپاتی اگر بدون درمان رها شود می تواند منجر به عوارض جدی از جمله عفونت، نکروز بافت و در موارد شدید قطع عضو اندام شوند.
مطالعات تشخیصی
- غربالگری عصب محیطی
- سی تی اسکن
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- الکترومیوگرافی
- سرعت هدایت عصبی
- نمونه برداری عصبی
- نمونه برداری پوست
- کشت زخم
درمان زخم های پای نوروپاتی
اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم های نوروپاتی در بیماران در معرض خطر و به حداقل رساندن عوارض در بیماران که در حال حاضر علائم را نشان می دهند کمک کنند:
- مراقبت های منظم پا برای برداشتن میخچه و نظارت برای زخم های پای بالقوه با مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید.
- روزانه پای خود را برای هر تغییر غیرمعمول رنگ، درجه حرارت، یا توسعه زخم ها و یا میخچه بررسی کنید.
- اطمینان حاصل کنید که کفش شما مناسب است و بر روی نقاط فشار، فشاری وارد نکرده و فضای کافی برای هرگونه بدشکلی پا داراست. در انتخاب کفش می توانید از پزشک کمک بگیرید.
- از پا در برابر آسیب، عفونت و حرارت حفاظت کنید.
- هرگز پابرهنه یا با کفش جلوباز و یا صندل راه نروید. کفش های خود و یا حداقل دمپایی جلو بسته را در خانه بپوشید.
- از خیساندن پا خودداری کنید. پای خیس خورده می تواند به راحتی و بدون اینکه فرد متوجه شود آسیب ببیند.
- دیابت خود را کنترل و مدیریت کنید.
اولین گام در بهبود زخم های نوروپاتیک دیابتی دبریدمان زخم برای رسیدن به بافت سالم و دارای خونریزی است. اغلب زیر لایه سطحی بافت مرده عفونت وجود دارد که می تواند حتی به استخوان و مغز استخوان نیز گسترش یابد .دبریدمان باعث ارزیابی بهتر زخم و هر گونه عفونت های زیرین و همچنین ارائه یک محیط بهبود بهتر می شود. در حالت ایده آل، محیط زخم در هنگام بهبود باید مرطوب باشد، اما باید بتواند تنفس هم کند. خواص دقیق پانسمان استفاده شده توسط پزشک یا متخصص مراقبت از زخم باید با زخم مطابقت داشته باشد.
یکی از اجزای ضروری برای درمان موثر زخم های نوروپاتیک، کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده است. با این حال، کاهش فشار ناشی از زخم باید با تشویق گردش خون مناسب به اندام ها متعادل شود، بنابراین استراحت بیش از حد در تخت توصیه نمی شود. برای کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده، می توانید از کست تماسی یا بوت های کست قابل جابجایی که در حالی که اجازه می دهند بیمار فعال باقی بماند فشار را کم می کنند، استفاده کنید. کفش های درمانی نیز برای خدمت به اهداف مشابه در دسترس هستند، اما معمولا برای پیشگیری و یا برای جلوگیری از عود استفاده می شوند.
اگر زخم پس از اقدامات محافظه کارانه بهبود نیابد، ممکن است از جراحی استفاده شود.
برای مطالب بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت
مراقبت از زخم بعد از قطع عضو
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
برای مطالب بیشتر در مورد دیابت به سایت رسمی دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.
منبع سایت:
قطع عضو چیست؟
قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
دلایل قطع عضو:
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
علائم قطع عضو:
- تروما
- ایسکمی غیرقابل برگشت
- سندرم مفاصل
- بیماری عروقی محیطی
- سوختگی
- انجماد
- عفونت
- تومورها
قسمت هایی از بدن که شامل آمپوتاسیون است:
قسمت های بالایی:
- مچ دست
- جلوی بازو
- آرنج
- بازو
- شانه
اندام های پایین:
- انگشتان
- پا
- مچ پا
- زیر زانو
- زانو
- بالای زانو
- ران
بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
عوارض جانبی:
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
بعد از جراحی:
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت میکروبی و خونریزی. عفونت میکروبی با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند،
برای مقالات بیشتر در مورد زخم دیابت به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.
مدیریت دیابت
شیوه زندگی و روال روزانه ،چگونه بر قند خون تاثیر می گذارد؟
در صحبت از مدیریت دیابت، معمولا اولین عاملی که به ذهن می رسد کنترل قند خون می باشد. در نتیجه برای زندگی طولانی با دیابت ، باید سطح قند خون خود را در محدوده مشخص شده نگه دارید.
سنگ بنای طرح مدیریت دیابت، تغذیه سالم است. با این حال، آنچه بر میزان قند خون تاثیر می گذارد، تنها غذا نیست. همچنین اندازه و زمان غذا خوردن مهم است.
چه کارهایی باید انجام شود:
برنامه ریزی کنید: سطح قند خون بالا، یک یا دو ساعت بعد از غذا شروع به کاهش می کند.می توانید از این به نفع خود استفاده کنید. خوردن غذا هر روز در یک زمان و خوردن میان وعده های کوچک می تواند به کاهش میزان تغییرات قند خون کمک کند.
رژیم غذایی متعادل در هر وعده غذایی: در صورت امکان در هر وعده ، از نشاسته، میوه، سبزی، پروتئین و مخلوط روغن خوراکی استفاده کنید. باید به مقدار مساوی کربوهیدرات، در هر وعده غذایی و میان وعده توجه داشته باشید زیرا این امر بر میزان قند خون تاثیر می گذارد. برای نگه داشتن میزان قند خون خود در حد تعادل، می توانید با متخصص خود در مورد تنظیمات تغذیه صحبت کنید.
خوردن غذا در مقادیر مناسب: مقدار مناسب، برای هر نوع غذا را یاد بگیرید. نوشتن بخشی از غذاهایی که اغلب می خورید می تواند درایجاد یک برنامه غذایی کمک کند. می توانید از یک فنجان اندازه گیری یا مقیاس برای تنظیم مقدارغذا استفاده کنید.
تنظیم غذا و دارو: در مقایسه با داروهای دیابت به خصوص انسولین، انواع بسیار کمی از مواد غذایی می تواند سبب کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) شود. خوردن بیش از حد باعث افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود. در مورد چگونگی تنظیم غذا و دارو می توانید با متخصص خود مشورت کنید.
ورزش:
فعالیت فیزیکی نیز بخش مهمی از برنامه مدیریت دیابت است. تا زمانی که ورزش می کنید، ماهیچه هایتان برای انرژی از قند (گلوکز) استفاده می کنند. فعالیت بدنی منظم به بهبود سطح انسولین کمک می کند. تأثیر تمرینات خسته کننده طولانی مدت است، در حالی که تاثیر فعالیت های سبک مانند کارهای خانه، باغبانی و یا کارهایی که ایستاده انجام می شوند، کم تر است. این عوامل در کاهش سطح قند خون مهم هستند.
چه کارهایی باید انجام شود:
برای ایجاد یک برنامه ورزشی، با متخصص خود مشورت کنید: ازمتخصص خود سوال کنید که کدام نوع ورزشی برای شما مناسب است. اگر برای مدت طولانی ناراحتی داشته باشید، متخصص ترجیح می دهد که ابتدا قلب و پا را بررسی کند. برای تقویت عضلات و تعادل شما، ورزش توصیه می شود.
انجام تمرینات ورزشی: می توانید برنامه غذایی و روزانه خود را متناسب با برنامه تمرینی تنظیم کنید. در مورد بهترین زمان برای انجام تمرین با متخصص خود مشورت کنید.
سطح قند خون را کنترل کنید: اگر از انسولین یا دارو برای کاهش سطح قند خون خود استفاده می کنید، قبل و بعد از تمرین آن را کنترل کنید. متوجه علائمی مانند سرگیجه، نگرانی، اضطراب، احساس خستگی یا گرسنگی باشید.
نوشیدن مایعات به مقدار زیاد: هنگام ورزش، باید مقدار زیادی آب بنوشید، زیرا کمبود آب ممکن است سطح گلوکز خون را تحت تأثیر قرار دهد.
آمادگی داشته باشید: به دلیل کاهش سطح قند خون، همیشه باید یک میان وعده کوچک در طول تمرین داشته باشید. در طول تمرین می توانید از دستبند طبی استفاده کنید.
یک برنامه درمان دیابت را با توجه به نیازهای خود تنظیم کنید: اگر از انسولین استفاده می کنید، ممکن است قبل از ورزش ،لازم باشد دوز آن را تنظیم کنید و یا ممکن است پس از استفاده از انسولین چند ساعت برای ورزش کردن صبر کنید. متخصص می تواند در مورد تغییرات مناسب دارو به شما کمک کند. اگر می خواهید تمرین را کمی بیشتر از معمول انجام دهید، باید درمان را طبق آن تنظیم کنید.
جلوگیری از دیابت
دارو:
گاهی اوقات رژیم غذایی و ورزش به تنهایی برای مدیریت دیابت کافی نیست، برای این منظور داروهای انسولین و دیگر داروهای دیابتی برای کاهش میزان قند خون طراحی شده اند. اثربخشی این داروها با توجه به دوز و زمان بندی متفاوت است. ممکن است داروهایی که برای بیماری غیر از دیابت مصرف می کنید، در سطح قند خون تاثیر بگذارد.
چه کارهایی باید انجام شود:
تاریخ استفاده از انسولین را به صورت منظم یادداشت کنید: اگر از تاریخ آخرین انسولین استفاده شده گذشته باشد ممکن است تاثیر نداشته باشد.
مشکلات خود را با متخصص در میان بگذارید: اگر داروهای دیابتی که استفاده می کنید سطح قند خون را بیش از حد پایین می آورد، زمان استفاده و دوز دارو باید تنظیم شود.
در مصرف داروهای جدید دقت کنید: اگر به مصرف دارو برای درمان بیماری های مختلف مانند کلسترول بالا یا فشار خون بالا نیاز دارید، با متخصص در مورد چگونگی تاثیر دارو بر میزان قند خون خود مشورت کنید. گاهی اوقات آنها می توانند داروهای جایگزین را ارائه دهند.
برای مطالب بیشتر به سایت تلما سر بزنید
منبع سایت
آشنایی با علل و علائم بیماری دیابت + انواع دیابت
دیابت، که قند خون نیز نامیده می شود ، بیماری است که وقتی قند خون بالا باشد اتفاق می افتد. قند خون منبع اصلی انرژی است و از مواد غذایی که می خورید به دست می آید. انسولین، یک هورمون تولید شده توسط پانکراس است که به گلوکز برای استفاده از انرژی مواد مغذی از سلول ها کمک می کند. گاهی اوقات بدن به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند، یا از انسولین به خوبی استفاده نمی کند. سپس گلوکز در خون باقی می ماند و به سلول ها نمی رسد. با گذشت زمان، گلوکز بالا در خون می تواند مشکلات سلامتی ایجاد کند. اگر چه برای دیابت درمانی وجود ندارد، اما برای کنترل دیابت خود می توانید اقدامات لازم را انجام دهید.
انواع دیابت
شایع ترین انواع دیابت عبارتند از دیابت نوع 1، دیابت نوع 2 و دیابت بارداری.
دیابت نوع 1
اگر دیابت نوع 1 دارید، بدن شما انسولین را تولید نمی کند. سیستم ایمنی بدن به سلول هایی که در پانکراس انسولین تولید می کنند، حمله می کند و آنها را ازبین می برد. دیابت نوع 1 معمولا در کودکان و نوجوانان تشخیص داده می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد. افراد مبتلا به دیابت نوع 1، باید هر روز انسولین مصرف کنند.
دیابت نوع 2
اگر دیابت نوع 2 دارید، بدن شما یا به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند یا از انسولین به خوبی استفاده نمی کند. در هر سنی حتی در کودکی ممکن است به دیابت نوع 2 مبتلا شوید. با این حال، این نوع دیابت معمولا در افراد میانسال و مسن دیده می شود. دیابت نوع 2 ،شایع ترین نوع دیابت است.
دیابت بارداری
دیابت بارداری در بعضی از زنان در زمان بارداری ایجاد می شود. اغلب این نوع دیابت، پس از تولد کودک از بین می رود. با این حال، افرادی که دیابت بارداری داشته باشند، احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 در آنها بیشتر است. گاهی اوقات، دیابتی که در دوران بارداری تشخیص داده می شود، در واقع دیابت نوع 2 است.
دیابت منجر به کدام مشکلات سلامتی می شود؟
- بیماری قلبی
- سکته مغزی
- بیماری کلیوی
- مشکلات چشم
- بیماری های دندان
- آسیب عصبی
- زخم های دیابتی به ویژه زخم پای دیابتی
علائم دیابت
- تشنگی زیاد و تکرر ادرار
- پرخوری
- خستگی
- تاری دید
- بی حسی در پا و دست
- کاهش وزن نامعلوم
علائم دیابت نوع 1 می تواند به سرعت در عرض چند هفته شروع شود. علائم دیابت نوع 2 معمولا طی چندین سال به آرامی رشد می کنند و ممکن است به حدی خفیف باشند که متوجه آن نشد. در بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع 2،علائمی دیده نمی شود.
علل ابتلا به بیماری دیابت
علل دیابت نوع1
دیابت نوع 1، سیستم ایمنی بدن و سلولهای تولید کننده انسولین در پانکراس را مورد حمله قرار داده و از بین می رود. دانشمندان بر این باورند که دیابت نوع 1، توسط عوامل محیطی مانند ویروس ها و ژن ها یی که می توانند باعث بیماری شوند، ایجاد می شود.
علل دیابت نوع 2
دیابت نوع 2 (شایع ترین نوع دیابت) ناشی از عوامل مختلف، از جمله ژن ها و شیوه زندگی است.
اگر از لحاظ جسمی فعال نیستید و دارای اضافه وزن یا چاقی هستید، احتمال بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 دارید. اضافه وزن گاهی باعث مقاومت به انسولین می شود و در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 رایج است.
مقاومت به انسولین
دیابت نوع 2 معمولا با مقاومت به انسولین شروع می شود، این وضعیتی است که سلول های عضلانی، کبد و چربی از انسولین به خوبی استفاده نمی کنند. در نتیجه بدن، برای کمک به وارد شدن گلوکز به سلول ها، به انسولین بیشتری نیاز دارد. در ابتدا پانکراس انسولین بیشتری تولید می کند. با گذشت زمان، پانکراس نمی تواند به اندازه کافی انسولین تولید کند و سطح قند خون افزایش می یابد.
ژن ها و سابقه خانوادگی
همانند دیابت نوع 1، برخی از ژن ها احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهند. این بیماری در خانواده هایی که سابقه دیابت دارند رایج تر است. ژن ها همچنین ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را با افزایش گرایش فرد به اضافه وزن یا چاقی افزایش دهند.
علل ابتلا به دیابت حاملگی
دانشمندان بر این باورند دیابت حاملگی، که در دوران بارداری ایجاد می شود، به دلیل تغییرات هورمونی در دوران بارداری همراه با عوامل ژنتیکی وشیوه زندگی است.
برای مقاله های بیشتر به سایت تلما مراجعه کنید