دیابت و عوارض جانبی سیستمیک آن

دیابت و عوارض جانبی سیستمیک آن

آسیب به عروق خونی

دیابت می تواند به عروق کوچک که خون را به انگشتان دست و پا، به پوست و سایر قسمت های بدن منتقل می کند، آسیب برساند. قند خون بالا، به خصوص اگر فشار خون بالا باشد می تواند رگ های خونی کوچک را تضعیف کند. همچنین قند خون بالا سبب از بین رفتن  گلبول های قرمز می شود و این سلول ها به عروق خونی کوچک  که از آن عبور می کنند، آسیب می زنند. عروق ضعیف و آسیب دیده اغلب ترک می خورد.

آسیب به چشم

تقریبا هر بیمار دیابتی، دارای بیماری های گذرا یا پیشرفته چشم به علت ابتلا به دیابت در طولانی مدت است. این اختلالات ناشی از نوسانات قند خون، علاوه بر تاری دید و تغییر نمره چشم، عدسی چشم، لایه شبکیه، عصب بینایی، عضلاتی که حرکت چشم را در جهات مختلف فراهم می کنند، حفره چشم که در آن چشم قرار می گیرد، یعنی مانند یک مدار بافت های اطراف چشم را تحت تاثیر قرار می دهد. همه اینها باعث شکایت های مختلف از تغییر شماره چشم ساده تا اختلال بصری جدی در بیماران دیابتی می شود. مهمترین عارضه دیابت که بینایی را تهدید می کند، آسیب ناشی از قسمت کروی شکل به نام شبکیه است که در قسمت پشتی چشم قرار دارد. هنگامی که وجود دیابت تشخیص داده می شود، بیمار باید یک معاینه کامل چشم انجام دهد. کسانی که دیابت نوع 1 بیش از پنج سال دارند،  باید چشمان خود را حداقل یک بار در سال بررسی کنند. در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، این کنترل پس از آنکه این بیماری شناخته شد، باید حداقل یک بار در سال انجام شود. هنگامی که مشکلات چشم در اوایل تشخیص داده شوند، اقدامات و درمان هایی برای جلوگیری از رسیدن به ابعادی که می تواند بر زندگی بیمار اثر بگذارد انجام می شود. به عنوان مثال، درمان لیزر به موقع در رتینوپاتی دیابتی می تواند خطر آسیب دیدگی شدید را تقریبا 60٪ کاهش دهد.

آسیب به کلیه

یکی از عوارض مزمن دیابت، بیماری کلیوی به نام نفروپاتی است. این بیماری در 35٪ از افراد مبتلا به دیابت نوع 1 طی یک دهه دیده می شود. اگر نفروپاتی با کاهش عملکرد کلیه در دوره اولیه تشخیص داده شود، با انسولین و کنترل شدید، پیشرفت آن متوقف و برگشت پذیر می شود. برای تشخیص این عارضه، یک آزمایش میکروآلبومینوری مورد نیاز است.

علل آترواسکلروز و بیماری های قلبی، آسیب رساندن به عروق خونی بزرگ

دیابت باعث تشدید سختی عروق، به نام “آترواسکلروز” و افزایش شیوع بیماری عروق کرونری می شود. همچنین خطر ابتلا به سایر بیماری های عروقی به علت آترواسکلروز (انسداد در عروق مغزی) را افزایش می دهد. عوامل خطر بیماری قلبی عروقی مانند قند خون بسیار بالا و چربی خون بالا، چاقی، مصرف دخانیات ، ایجاد بیماری های قلبی عروقی را تسریع می کند. بنابراین، بیماران مبتلا به دیابت باید میزان چربی خونشان (کلسترول، HDL، LDL، VLDL و تری گلیسیرید) را با فاصله زمانی 3-6 ماه اندازه گیری کنند. کلسترول یکی از عوامل مهم در دیابت است. دیابت همچنین می تواند به رگ های اطراف قلب، دست ها، پاها و رگ های خونی که خون را به قلب می رساند آسیب برساند. آسیب به داخل رگ باعث از بین رفتن انعطاف پذیری می شود. کلسترول خون در مناطق آسیب دیده جمع شده و در طول زمان باعث مسدود شدن رگ می شود. در نتیجه قلب، مجبور به کار کردن سخت برای عبور از داخل این رگ ها، می شود. این ممکن است منجر به ایجاد حملات قلبی، سکته مغزی / فلج، افزایش فشار خون و نرسیدن خون کافی به، دست ها و پاها و سر شود. عروق قلب و خون ممکن است در افراد بدون دیابت نیز آسیب ببیند اما این احتمال در بیماران دیابتی بیشتر است. بهبودی طولانی مدت بریدگی ها و زخم ها در بیماران، وقوع گرفتگی در پای برخی از بیماران هنگام استراحت و بیهوشی کوتاه مدت در بعضی از بیماران نشانه آن است که عروق خونی بزرگ بیماران مبتلا به دیابت آسیب دیده است. این شکایت ممکن است به دلائلی غیر از بیماری های عروقی باشد. برای پیدا کردن علت واقعی، باید در مورد این علائم با متخصص خود مشورت کنید . همچنین باید بلافاصله با پزشک خود در شرایط اضطراری مانند احساس فشار در سینه ، عرق سرد و سرگیجه با پزشک خود مشورت کنید.

آسیب به اعصاب

دیابت همچنین می تواند به سلول های عصبی آسیب برساند. نام آن در پزشکی “نوروپاتی” است. هنگامی که قند خون بالا است، سلول های عصبی متورم  و شکسته می شوند. با گذشت زمان، آنها نمی توانند وظایف اصلی خود را برای حمل سیگنال به اندام های بدن انجام دهند. آسیب به برخی از عصب ها می تواند باعث سوزن سوزن شدن، بی حسی، سوزش، درد در قسمت های پایین پا شود. بسیاری از بیماران گزارش می دهند، زمانی که قند خون طبیعی است درد آنها کمتر است.

 مشکلات جنسی

با توجه به آسیب اعصاب، بیماری دیابت ممکن است بر روی سلامت جنسی نیز تأثیر منفی بگذارد. به عنوان مثال، در مردان، اختلال نعوظ (ناتوانی جنسی) و در زنان، توانایی رسیدن به ارگاسم ممکن است کاهش یابد.

کاهش توانایی برای مبارزه با عفونت

آسیب به رگ های خونی کوچک مانع از رسیدن خون کافی  به پوست می شود. سطح قند خون بالا، سیستم مبارزه بدن با میکروب ها را کند می کند. این دو با هم خطر ابتلا به عفونت را در بیماران دیابتی افزایش می دهند. عفونت را می توان در دهان، پاها، ریه، مثانه، قسمت زنانگی یا پوست مشاهده کرد. تمایل به تشکیل قارچ در پوست و مخاط را افزایش می دهد. عفونت های مکرر به خصوص در پا و کشاله ران ممکن است رخ دهد.

---

برای مطالب بیشتر به سایت تلما سر بزنید

منبع سایت

درمان آنتی بیوتیکی زخم پای دیابتی

با توجه به خطر بالقوه عفونی شدن زخم های پای دیابتی ، لازم است که درک قوی از گزینه های آنتی بیوتیک کنونی داشته باشیم.

عفونت های پا دیابتی یک مشکل رایج و اغلب شدید برای افراد مبتلا به دیابت است. اگر چه که همه زخم های پای دیابتی عفونی نمی شوند، بسیاری از آنها به علت سیستم ایمنی بدن ضعیف و عدم حساسیت محیطی، عفونی می شوند. این زخم های پای دیابتی  ها معمولا به عنوان زخم های کوچک شروع می شوند و اغلب به زخم های بزرگتر با عفونت های چند عامله شایع تبدیل می شوند.

آن زخم هایی که عفونی نیستند، شروع درمان آنتی بیوتیکی را نیاز ندارند. با این حال، برای آن زخم هایی که عفونی شده اند، نیاز به درمان آنتی بیوتیک بسیار مهم است. درمان این زخم های دیابتی توسط میکرو ارگانیسم ها، وضعیت پزشکی بیمار و آلرژی های بیمار هدایت شده و روش درمانی بر اساس این موضوعات انتخاب می شود.

برای اکثر بیماران درمان آنتی بیوتیک، در حالی که در انتظار رسیدن نتایج کشت بافت ها هستند با یک رژیم تجربی آغاز می شود. این درمان باید با هدف پوشش پاتوژن های (عامل عفونت) مهم و شایع همراه با برخی از اصلاحات با توجه به شدت عفونت انجام پذیرد. عفونت های کم را می توان با آنتی بیوتیک های های با طیف باریک درمان کرد، زیرا اگر لازم باشد که درمان تغییر یابد، خطر کمتری وجود دارد. معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده نیازی نیست و نامناسب است. در مورد عفونت های شدید معمولا درمان با آنتی بیوتیک های طیف گسترده تر و تزریق وریدی هستند زیرا امکان خطا کم است. رژیم های تجربی همچنین باید عوامل دیگری مانند آلرژی بیمار، اختلال عملکرد کلیه، الگوهای مقاومتی آنتی بیوتیک محلی و سهولت مدیریت را در نظر بگیرند. همه رژیم ها نیاز به یک عامل دارند که اکثر استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها را پوشش می دهد.

 سابقه عفونت های درمان شده یا عفونت شدید نیازمند پوشش گسترده در برابر باسیل گِرَم منفی و انتروکوک هاست. نکروز، قانقاریا یا عفونت بد بو ممکن است نیاز به درمان ضد بی هوازی ها داشته باشند. بی هوازی ها به ندرت عامل اصلی یا غالب در این عفونت ها هستند، اما معمولا بخشی از یک عفونت هوازی، غیر هوازی است. از جمله مزایای دبریدمان خوب زخم این است که به بی هوازی ها اکسیژن می رساند، که ممکن است به کشتن این ارگانیسم ها کمک کند.

هنگامی که نتایج بافت شناسی و حساسیت در دسترس باشد، درمان خاص یا قطعی در نظر گرفته شود. تغییر دادن به عاملهای باریک طیف ترجیح داده می شود، اما مهم است که چگونگی پاسخ دادن این عفونت ها بررسی شوند. اگر ضایعه رو به بهبود است و بیمار بتواند رژیم تجربی را تحمل کند ممکن است دلیلی برای تغییر وجود نداشته باشد، حتی اگر برخی از ارگانیسم های شناسایی شده به مواد مورد استفاده مقاوم باشند. از سوی دیگر، اگر عفونت پاسخ ندهد، درمان باید تغییر یابد تا همه ارگانیسم های شناسایی شده را پوشش دهد. اگر عفونت حتی با وجود استفاده از داروی مربوط به ارگانیسم ها، بدتر می شود، نیاز به جراحی یا احتمال اینکه در آزمایش نمونه ای از ارگانیسم ها از دست رفته، در نظر گرفته شود.

برخی از عمومیت بخشیدن ها می تواند در انتخاب یک عامل خاص کمک کند. استفاده از آمینوگلیکوئید ها در بیمارانی که دارای اختلال عملکرد کلیوی هستند ممکن است دشوار باشد. کلیندامایسین و اکثر عوامل دیگر، در تعداد کمی از موارد بیمار مبتلا به اسهال کلستریدیوم دیفیسل شده است. سفالوسپورینهای نسل دوم و سوم به طور کلی در برابر استافیلوکوکها نسبت به داروهای نسل اول کمتر فعال هستند، هرچند که به ندرت با عدم درمان بالینی همراه است. اکثر فلوروکینولون ها فقط در برابر کوک های گرم-مثبت بی هوازی و در مقابله با بی هوازی ها حداقل-فعال هستند. عامل های جدیدتر فعالیت بیشتری نسبت به این موجودات زنده دارند. پنی سیلین تنها داروی خوراکی فعال در برابر انتروکوک ها هستند، اما در غیر این صورت تنها در ترکیب با مهار کننده بتا-لاکتاماز مفید هستند. مترونیدازول برای موجودات بی هوازی عالی است، اما بر خلاف آن ها کلیندامایسین ها هیچ فعالیتی علیه بی هوازی ها ندارند. وانکومایسین، کوک های گرم-مثبت مقاوم به آنتی بیوتیک و سخت درمان پذیر را پوشش می دهند، اما باید برای این نشانه ها برای جلوگیری از ظهور مقاومت دارویی محفوظ بماند. عوامل جدید باید با احتیاط استفاده شوند تا شواهد کافی برای ایمنی و کارایی آنها وجود داشته باشد.

دوره درمان با آنتی بیوتیک

مدت زمان درمان زخم پای دیابتی با  آنتی بیوتیک مورد نیاز برای انواع مختلف عفونت های پا دیابتی به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. برای عفونتهای خفیف تا متوسط، دوره 1-2 هفته معمولا کافی است، در حالیکه برای عفونتهای جدی 2 هفته یا بیشتر ممکن است مورد نیاز باشد. آنتی بیوتیک ها می توانند زمانی که دیگر نشانه ای از علائم عفونت وجود نداشته باشند، حتی اگر زخم به طور کامل بهبود نیافته است، قطع شود. برای موارد عفونت استخوانی که در آن استخوان عفونی با جراحی برداشته نمی شود، درمان احتمالا باید به مدت 6 هفته باشد. اگر تمام استخوان های عفونی برداشته شده یا قطع شده باشند، دوره کوتاهتر درمان، به همان زمان مورد نیاز برای عفونت بافت نرم، احتمالا کافی است. بعضی از طرفداران مدت زمان درمان را بر اساس برنامه های طبقه بندی ارائه می کنند اما شواهد خوبی وجود ندارد که این کار مفید باشد.

رژیم های آنتی بیوتیکی پیشنهادی

درک اصول انتخاب رژیم آنتی بیوتیکی مهمتر از یادآوری اسامی عوامل خاص است. تغییرات اجتناب ناپذیر در الگوهای مقاومت باکتریایی باعث معرفی عوامل جدید آنتی بیوتیکی هر چند سال یکبار می شود. توصیه های متعدد برای رژیم های آنتی بیوتیک پیشنهاد شده و جوامع بیماری های عفونی و دیابتی در حال حاضر بر روی همین رهنمودها کار می کنند. در حالی که بسیاری از عوامل یا ترکیبات ممکن است از لحاظ نظری مناسب باشند. جدول زیر یک رژیم پیشنهاد شده را بر اساس شدت عفونت را نشان می دهد. علاوه بر عوامل ذکر شده در انتخاب رژیم تجربی، ملاحظات مالی نیز مهم هستند. یک مطالعه اخیر نشان داد که درمان با آمپی سیلین/سولباکتام در مقایسه با ایمیپنم/کلیستاتین برای عفونت های پای دیابتی ارزان تر است.

---

برای مطالب به روز تر به سایت تلما مراجعه کنید.

منبع سایت

بهترین میوه ها برای افراد دیابتی

بهترین میوه ها برای افراد دیابتی

بیشتر افراد تصور می کنند که افراد مبتلا به دیابت نمی توانند میوه بخورند، اما به گفته خانم دکتر کابلی، متخصص تغذیه، میوه می تواند در رژیم غذایی دیابتی وجود داشته باشد، میوه ها سرشار از مواد مغذی، ویتامین، فیبر و انتی اکسیدان ها هستند.

مهم ترین نکته در مورد خوردن میوه افراد دیابتی این است که انواع مناسب و مقدار مناسب را انتخاب کنید. چون برخی از میوه ها حاوی مقادیر بالایی از کربوهیدرات هستند که می تواند میزان قند خون شما را تحت تاثیر قرار دهد، به همین دلیل شما نمی توانید میزان نامحدودی از میوه ها را در طول روز مصرف کنید.

برای پیشگیری از هرگونه خطر در رابطه با مواد غذایی و میوه ها، لازم است از یک رژیم دیابتی که توسط متخصص تغذیه تنظیم شده است، پیروی کنید.

انتخاب میوه برای گونه های مختلف دیابت

• سیب
• زردآلو
• آواکادو
• موز
• تمشک ها
• بلوبری و انواع توت ها
• بلوبری
• طالبی
• گیلاس
• گریپ فروت
• انگور
• خربزه
• کیوی
• انبه
• شلیل
• پرتقال
• پاپایا
• هلو
• گلابی
• آناناس
• آلو
• توت فرنگی
• نارنگی

فیبر موجود در میوه ها، می تواند به پیشگیری از افزایش قند خون کمک کند. همچنین سبب کاهش کلسترول شده و زمان سیری را افزایش می دهد که در نهایت منجر به دریافت غذای کم تری می شود. میوه همچنین منبع عالی ویتامین و مواد معدنی نظیر پتاسیم است که می تواند به کاهش فشار خون شما کمک کند.

به هنگام انتخاب میوه، چند نکته مهم را در نظر بگیرید:

اجتناب از آب میوه ها و میوه های خشک

میوه خشک، به ویژه اگر میوه شیرین باشد، کربوهیدرات بیشتری نسبت به میوه های طبیعی خواهد داشت. همچنین حاوی قند بیشتر و فیبر کمتر خواهد بود. فقط دو قاشق غذاخوری کشمش حاوی ۱۰۰ کالری، ۲۳ گرم کربوهیدرات و ۱۸ گرم قند است که تقریبا برابر با ۵ قاشق چای خوری شکر است.

برای  مقالات بیشتر از سایت دکتر نیره کابلی دیدن فرمایید.

درمان زخم پای دیابتی با وکیوم تراپی

زخم ها ممکن است ناشی از مکانیسم های مختلف بوده و می توانند حاد یا مزمن باشند. زخم ها می توانند پیش رونده، عاجز کننده و در بعضی موارد باعث ناخوشی قابل توجهی و یا حتی مرگ و میر شوند. همه این موارد بدان معنی است که مدیریت زخم ها می تواند کاری پیچیده و دشوار باشد. علاوه بر این، همانطور که انتظارات بالاتر می روند و با افزایش سن عمومی جمعیت، زمان و هزینه های تلاش برای درمان و بهبود زخم بسیار افزایش یافته است.

بسیاری از زخم ها آهسته بهبود می یابند و مراقبت از این زخم ها مشکل است. اخیرا روش تکنیک فشار موضعی منفی یا وکیوم تراپی (خلاء درمانی)، برای حل کردن برخی از این مشکلات طراحی شده است. وکیوم تراپی یک فشار منفی کنترل شده را بر روی سطح زخم ایجاد می کند که دارای مزایای بالقوه برای درمان زخم است.

درمان زخم با فشار مخالف درمانی است که زخم را به بهبود ترغیب می کند.  این روش درمانی به طور گسترده برای درمان زخم های مزمن و پیچیده استفاده می شود. گرچه اساس فیزیولوژیکی اثر آن هنوز به طور کامل درک نشده است، اما داده های بدست آمده مدرکی حاکی از تاثیر آن برای بهبود زخم است.

وکیوم تراپی اشاره به پانسمان زخمی دارد که به طور مداوم یا به طور متناوب فشاری را به سطح زخم برای کمک به بهبود آن اعمال می کند. این نوع درمان برای مدیریت بسیاری از زخم های حاد و مزمن، محبوب شده است.

وکیوم تراپی چگونه به درمان زخم پای دیابتی کمک می کند؟

زمانی که پای یک بیمار دیابتی دچار بریدگی می شود و متوجه آن نمی شود زخم های پای دیابتی می تواند به سرعت شکل بگیرد. اغلب مقصر این اتفاق نوروپاتی، یک بیماری مرتبط با دیابت که عصب های حسی را می کشد، است. اگر برش شدید باشد یا آلوده شود، می تواند فراتر از سطح پوست گسترش یابد تا زخم عمیق ایجاد شود.

اگر زخم های پای دیابتی بدون درمان رها شود می تواند بیماری شدید ایجاد کند که نیاز به درمان جدی، جراحی یا حتی قطع عضو خواهد داشت. با این حال، درمان پیشرفته ای که ما از آن استفاده می کنیم، وکیوم تراپی برای درمان این زخم ها موثر است. داده های مربوط به مطالعه در 2015 در World Journal of Orthopedics نشان می دهد که این روش درمان موثرتر از درمان های زخم مرطوب است.

این درمان چگونگی مراقبت از زخم های دیابتی را تغییر داده است و به پزشکان و بیماران مسیر دیگری برای بهبود ارائه داده است. در حالی که تئوری ساده ای دارد، درمان زخم با وکیوم تراپی یک درمان سطح بالاست که می تواند به افراد مبتلا به زخم های شدید دیابتی کمک کند تا از قطع عضو جلوگیری کنند.

وکیوم تراپی زخم پای دیابتی چگونه انجام می شود؟

درمان با استفاده از پانسمان کردن زخم شروع می شود. سپس، یک پمپ خارجی به آن متصل شده که خلاء ملایمی ایجاد می کند. این مکش جریان خون به زخم را افزایش داده و مایع اضافی را کاهش می دهد تا به بهبود زخم کمک کند. همچنین با توجه به نوع باکتری که در حال رشد است، می توان از روش های مختلف درمانی دیگر در کنار وکیوم تراپی بهره گرفت.

دستگاه های VAC برای پاک کردن زخم طراحی شده اند و در عین حال امکان پر کردن زخم های عمیق با بافت سالم را فراهم می کنند. این فرایند برای جلوگیری از عفونت مجدد و حفظ قسمت آلوده شده ی پا ضروری است. در حالی که وکیوم تراپی می تواند به جلوگیری از قطع عضو کمک کند، اغلب عمل جراحی جزئی برای تمیز کردن کامل زخم ( دبریدمان ) و بازرسی زخم، به خصوص اگر که امکان عفونی شدن استخوان زیر زخم وجود داشته باشد، انجام می شود.

انواع مختلفی از دستگاه های VAC وجود دارد – بعضی ها به طور خاص برای استفاده در بیمارستان طراحی شده اند و بقیه برای استفاده درازمدت بوده و قابل حمل هستند.

مراحل وکیوم تراپی

• پانسمان فومی به اندازه تقریبی زخم با قیچی بریده شده و به آرامی روی زخم قرار می گیرد.
• لوله های مکش روی فوم قرار می گیرد.
• پانسمان فوم، همراه با چند اینچ از لوله مکش و منطقه اطراف آن از پوست سالم، با نوار چسبنده شفاف پوشیده می شود.
• انتهای لوله مکش به دستگاه فشار منفی که برای تولید فشار مورد نیاز برنامه ریزی شده است، وصل می شود.
• هنگامی که دستگاه روشن می شود، هوا از داخل پانسمان فوم خارج می شود و موجب خلا در درون آن شده که لبه های زخم را هم به داخل می کشد.
• مایع درون زخم بوسیله فوم گرفته شده و به مخزن دستگاه فشار منتقل می شود.

پانسمان وکیوم تراپی باید هر 48 ساعت تعویض شود. در صورت وجود عفونت پانسمان باید هر 24 ساعت تعویض شود. اگر زخم عفونی نباشد، ممکن است پانسمان را برای دوره های طولانی تری نگه داشت. بسته به نوع زخم، درمان زخم با وکیوم ممکن است برای 2 تا 6 هفته مورد نیاز باشد.

مواردی که در طول درمان زخم دیابتی باید به خاطر بسپارید

بحث های درمانی هرگز یک نسخه کلی برای همه نیست. هر کس به طور متفاوتی بهبود می یابد و اینکه چقدر راحت و با چه سرعتی زخم بهبود می یابد وابسته به مکان زخم است. در طول درمان، به طور مداوم روش درمانی ارزیابی شده تا به بهترین نتیجه رسید. دکتر شما از شما سوالات زیادی خواهد پرسید و ممکن است تغییرات شیوه زندگی را در طول بهبودی توصیه کند. اگر نگران هستید یا اگر در مورد وضعیت خود یا درمان سوالی دارید، مهم است که آن را با دکتر خود مطرح نمایید.

یکی از چیزهایی که اغلب بیماران را متعجب می کند این است که دستگاه های وکیوم تراپی باعث ایجاد سر و صدا می شوند. این دستگاه ها با سنسورهای پیچیده ساخته شده اند و این صداها از تنظیم دستگاه در زمان تمیز کردن و بستن زخم است. دستگاه ها نسبتا آرام هستند، اما صدای آنها می تواند با تغییرات زخم و یا حرکت بیمار تغییر کند. بنابراین صداهای جدید به این معنا نیست که چیزی کار نمی کند. دستگاه ها دارای آلارم هستند، پس اگر مشکل وجود داشته باشد، متوجه می شوید!

یکی دیگر از جنبه های مهم بهبود زخم، مراقبت از خود است. افرادی که دیابتی با کنترل دارند، نتایج بهتر با درمان VAC دارند. این افراد، بیمارانی هستند که قند خون خود را به دقت بررسی می کنند و به طور مرتب پاها را چک می کنند تا متوجه وجود زخم شده و بتوان از ابتلا به عفونت جلوگیری کنند.

در بیماری دیابت، تغذیه یک تعادل حساس است. کادر درمان باید مراقب مصرف کالری بوده و باید نیازهای مربوط به سلامت قلب و کلیه را مدیریت کنند. بسیاری از بیماران با تمام این مشکلات مواجه هستند، بنابراین تحت درمان یک متخصص تغذیه و متخصص غدد بودن می تواند به حل مشکل کمک کند. بازدهی قدرت اندام و تحرک نیز برای نتایج درازمدت و کیفیت زندگی بسیار مهم است و بیماران می تواند از یک درمانگر فیزیکی و یا فیزیوتراپ برای توانبخشی بهره ببرد.

از سایت  دیدن فرمایید.

مراحل مراقبت از زخم

مراحل مراقبت از زخم

روزانه بسیاری از افراد ممکن است دچار برش و خراشیدگی هایی بر روی پوستشان شوند، اما با نداشتن آگاهی کافی از روش های مراقبت از زخم، شرایط را برای پیشرفت و عفونت زخم فراهم می کنند. شما با رعایت چند نکته کوچک می توانید در کمترین زمان، زخم ایجاد شده را درمان کنید. در ادامه مطلب روش های ساده برای مراقب از زخم در اختیار شما قرار می گیرد.

اندکی خونریزی خوب است!

خون به تمیز شدن زخم کمک می کند، بنابراین خونریزی به مقدار کم، برای زخم خوب است. خونریزی در اکثر بریدگی ها و خراش های کوچک به سرعت متوقف می شود. در صورتی که خونریزی زخم قطع نشود می توانید از یک تکه گاز کمک بگیرید آن را بر روی زخم قرار دهید. اگر دوباره خون از آن عبور کند می توانید یک لایه دیگر از گاز را بر روی آن قرار دهید. توجه داشته باشید که گاز قبلی را از روی زخم برندارید زیرا ممکن است سبب خونریزی دوباره زخم شود.

به آرامی بریدگی و خراش ها را تمیز کنید

اگر یک برش یا خراشیدگی دیگری دارید، گام اول شما آسان است: زخم را با آب سرد شستشو دهید. سپس با یک موچین ضدعفونی شده با الکل، هرگونه سنگریزه یا تراشه اضافه را از روی زخم بردارید. اطراف زخم را به آرامی با یک لیف و صابون شستشو دهید. از صابون تحریک کننده، ید، الکل یا پراکسید هیدروژنه استفاده نکنید، آب تمیز و تصفیه شده تمام چیزی است که شما نیاز دارید.

آیا به کرم آنتی بیوتیک نیاز دارید؟

کرم و پماد آنتی بیوتیک نه تنها رطوبت زخم را حفظ می کند بلکه خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد. اگر از یک آنتی بیوتیک استفاده می کنید، یک لایه نازک از آن را بر روی زخم اعمال کنید. ممکن است برخی از افراد به پماد آنتی بیوتیک حساسیت داشته باشند، در صورت مشاهده هر گونه قرمزی و یا جوش بر روی پوست، استفاده از پماد را قطع کنید.

زخم را پانسمان کنیم یا نه؟

اگر زخم شما در قسمتی است که ممکن است در زیر لباستان قرار بگیرد، بهتر است آن را با یک بانداژ مناسب پوشش دهید. اگر فکر می کنید زخم در معرض خطر بزرگتر شدن ( باز شدن ) یا عفونت زخم است، از یک پانسمان چسبنده برای جلوگیری از نفوذ باکتری ها استفاده کنید. لازم است پانسمان زخم را هر روز تعویض کنید.

علائم حساسیت به پانسمان

اگر احساس خارش و یا سوزش در زیر پانسمان خود دارید، ممکن است نسبت به چسب استفاده شده در چسب زخم و پانسمان خود حساسیت داشته باشید. برای پوست های حساس سعی کنید از باند و پانسمان عاری از چسب استفاده کنید.

علائم درمان زخم

تقریبا به محض اینکه یک برش یا خراش برمی دارید، بدن شروع به التیام زخم می کند. گلبول های سفید خون به باکتری هایی که موجب عفونت می شود، حمله می کند. پلاکت ها، گلبول های قرمز و فیرین باعث ایجاد یک لخته ژله ای بر روی زخم می شوند و به زودی شکل محافظتی زخم را تشکیل می دهند. اگر زخم شما شروع به خارش کند، آرام باشید. این یک نشانه برای درمان زخماست.

منبع سایت