درمان زخم های دیابتی

زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.

شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درمان زخم های دیابتی

قطع عضو

Amputation برداشتن تمام یا بخشی از یک دست، پا، پا، دست، انگشت، انگشت یاانگشت است.

حدود ۱.۸ میلیون آمریکایی با قطع عضو زندگی می‌کنند. بریدن پا - یا بالا یا پایین زانو -- شایع‌ترین جراحی قطع عضو است.

دلایل بسیاری وجود دارد که قطع عضو ممکن است ضروری باشد. شایع‌ترین این گردشخون به دلیل آسیب یا تنگ کردن سرخرگ‌ها است که به آن بیماری شریانی محیطی گفتهمی‌شود. بدون جریان خون کافی، سلول‌های body's نمی‌توانند اکسیژن و مواد غذاییمورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب‌دیده شروع به مرگو عفونت می‌کند.

دلایل دیگر قطع عضو عبارتند از:

آسیب شدید (از یک تصادف خودرو یا سوختگی شدید)

تومور مغزی در استخوان و یا ماهیچه عضو بدن

عفونت جدی که با آنتی‌بیوتیک‌ها و یا درمان دیگر بهتر نمی‌شود

بافت عصبی بافت عصبی به نام a

Frostbite

قطع عضو معمولاً نیازمند یک بیمارستان ۵ تا ۱۰ روز یا بیشتر, بسته به جراحی و عوارضاست. این روش ممکن است بسته به اندام یا اندام قطع‌شده و سلامت عمومی بیمارمتفاوت باشد.

قطع عضو ممکن است تحت بی‌هوشی عمومی (به معنی خواب بیمار) یا با بی‌حسینخاعی انجام شود که بدن را از کمر جدا می‌کند.

هنگام انجام یک قطع عضو, جراح تمام بافت‌های آسیب‌دیده را برداشته و تا حد امکانبافت سالم را ترک می‌کند.

یک پزشک می‌تواند از روش‌های مختلفی برای تعیین محل برش و میزان برداشتن بافتاستفاده کند. این‌ها شامل:

چک کردن یک پالس نزدیک به جایی که جراح در حال برنامه‌ریزی برای بریدن است

مقایسه دمای پوست عضو مبتلا به اندام سالم

جستجوی نواحی پوستی سرخ

بررسی اینکه آیا پوستی که در آن جراح در حال برنامه‌ریزی برای قطع ارتباط است, هنوزبه لمس حساس است یا نه.

جراح در طول فرآیند خود:

بافت‌های بیمار و هر استخوان آسیب‌دیده را بردارید

نواحی ناهموار ناهموار استخوان

بستن رگ‌های خونی و اعصاب

ماهیچه‌های بریده و شکل به گونه‌ای که تنه یا انتهای عضو می‌تواند یک عضو مصنوعیمتصل به آن داشته باشد.

برای مقالات بیشتر به سایت وکیوم تراپی مراجعه فرمایید.

منبع:قطع عضو

علائم دیابت را بهتر بشناسید

دیابت به گروهی از بیماری های متابولیکی اشاره دارد که در آن افراد دارای قند خون بالا هستند زیرا تولید انسولین کافی نیست یا سلول های بدن به درستی به انسولین پاسخ نمی دهند.

 برخی از نکات مهم در مورد دیابت

• دیابت یک وضعیت دراز مدت است که باعث افزایش سطح قند خون می شود
• در سال ۲۰۱۳ تخمین زده شد که بیش از ۳۸۲ میلیون نفر در جهان مبتلا به دیابت هستند
• در دیابت نوع ۱، بدن انسولین تولید نمی کند. تقریبا ۱۰٪ از همه موارد دیابت نوع ۱ است
• در دیابت نوع ۲، بدن برای عملکرد مناسب، انسولین کافی تولید نمی کند. تقریبا ۹۰٪ از همه موارد دیابت در سراسر جهان از این نوع هستند
• دیابت بارداری بر زنان باردار تاثیر می گذارد
• شایع ترین نشانه های دیابت؛ تکرر ادرار، احساس تشنگی شدید و گرسنگی، افزایش وزن، کاهش وزن غیر معمول، خستگی ، بریدگی و کبودی، اختلال عملکرد جنسی مردان، بی حسی و سوزش در دست و پا
• اگر دیابت نوع ۱ دارید با داشتن برنامه رژیم غذایی سالم، ورزش کافی انجام و مصرف انسولین، می توانید یک زندگی عادی داشته باشید
• بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ باید تغذیه سالم، از نظر جسمی فعال و به طور منظم آزمایش گلوکز خون را انجام دهند. برای کنترل قند خون، ممکن است لازم باشد داروهای خوراکی یا انسولین مصرف کنند
• از آنجا که خطر بیماری قلبی-عروقی برای بیمار دیابتی بسیار زیاد است، نظارت منظم بر فشار خون و میزان کلسترول بسیار مهم است.
• بیماران دیابتی باید سیگار را ترک کنند، زیرا سیگار کشیدن ممکن است تأثیر جدی بر سلامت قلب و عروق داشته باشد.
• هیپرگلیسمی (قند خون بالا) و هیپوگلیسمی (قند خون پایین) ممکن است بر روی بیمار تاثیر منفی بگذارد.

دیابت نوع ۱

بدن انسولین تولید نمی کند. برخی افراد ممکن است این بیماری را به عنوان دیابت وابسته به انسولین یا دیابت نوجوانان تجربه کنند. معمولا افراد قبل از ۴۰ سالگی، اغلب در اوایل بزرگسالی یا جوانی  به دیابت نوع ۱ مبتلا می شوند. دیابت نوع ۱ به اندازه دیابت نوع ۲ معمول نیست. تقریبا ۱۰٪ از همه موارد دیابت نوع ۱ است. بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ باید تا اخر عمر انسولین تزریق کنند. آنها همچنین پس از آزمایش منظم خون و رژیم غذایی خاص باید سطح خون گلوکز مناسب را فراهم کنند.

دیابت نوع ۲

در دیابت نوع ۲، بدن برای عملکرد به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند یا سلول های بدن به انسولین پاسخ نمی دهند(مقاومت به انسولین). تقریبا ۹۰٪ از همه موارد دیابت در سراسر جهان نوع ۲ است. بعضی افراد می توانند با کاهش وزن، رژیم غذایی سالم، ورزش زیاد و کنترل میزان قند خون  دیابت نوع ۲ را کنترل کنند. با این حال، دیابت نوع ۲ به طور معمول یک بیماری پیشرفته است که به تدریج بدتر می شود و بیمار احتمالا باید انسولین را به صورت قرص مصرف کند. افراد دارای اضافه وزن و چاق، نسبت به افرادی که وزن سالم دارند بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار دارند. افراد دارای چربی بالا دارای بیماری هایی هستند که به عنوان چاقی مرکزی، چربی شکم یا چاقی شکمی تعریف شده اند. داشتن اضافه وزن یا چاقی باعث می شود بدن مواد شیمیایی آزاد کند که سیستم های قلبی-عروقی و متابولیک را ناپایدار می سازد. داشتن اضافه وزن، غیرفعال بودن از لحاظ فیزیکی و مصرف غذاهای اشتباه، باعث افزایش ریسک ابتلا به دیابت نوع ۲ می شود.

دیابت بارداری

این نوع قند بر زنان حامله تاثیر می گذارد.در برخی از زنان سطح گلوکز خون بسیار بالا است و بدن آنها قادر به تولید انسولین کافی برای انتقال تمام گلوکز به سلول های خود نیست که این باعث افزایش سطح گلوکز می شود. دیابت حاملگی در دوران بارداری تشخیص داده می شود. اکثر بیماران مبتلا به دیابت حاملگی می توانند دیابت خود را از طریق ورزش و رژیم کنترل کنند. ۱۰ تا ۲۰ درصد از بیماران باید داروهای کنترل قند خون را مصرف کنند. دیابت حاملگی ناشناخته یا کنترل نشده ممکن است خطر عوارض در هنگام زایمان را افزایش دهد. کودک ممکن است بزرگ تر باشد.

علائم دیابت

تکرر ادرار: ممکن است متوجه شده باشید که بیشتر روز را در راه رفتن به توالت صرف می کنید.  گلوکز بیش از حد در خون، سبب تکرر ادرار می شود. اگر انسولین بی اثر باشد یا  وجود نداشته باشد، کلیه نمی تواند گلوکز را وارد جریان خون کند. کلیه ها آب را از خون برای رقیق کردن  گلوکز می گیرند ، که این هم  مثانه را پر می کند.

تشنگی: اگر بیش از حد معمول ادرار کنید، باید مایعاتی که از دست داده اید را جبران کنید. از هر زمان آب بیشتری می نوشید.

گرسنگی شدید: از آنجا که انسولین در خون به درستی کار نمی کند یا به دلیل ناکافی بودن، سلول ها انرژی نمی گیرند، بدن ممکن است برای یافتن انرژی بیشتر واکنش نشان دهد. بنابراین احساس  گرسنگی مکرر می کنید.

افزایش وزن: این نتیجه علامت بالا، یعنی گرسنگی شدید خواهد بود.

کاهش وزن غیر معمول: این در بین افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ شایع تر است. از آنجا که بدن انسولین را تولید نمی کند، به دنبال منبع دیگری برای انرژی است (سلول ها نمی توانند قند خون دریافت کنند). بافت و چربی های عضلانی برای انرژی تجزیه می شوند.

افزایش خستگی: اگر انسولین به درستی کار نکند، گلوکز به سلول ها وارد نمی شود و انرژی را تامین نمی کند که این باعث احساس خستگی می شود.

عصبانیت: علت عصبانیت ممکن است کمبود انرژی باشد.

منبع:علائم دیابت

برای مقالات بیشتر به سایت زخم پلاس مراجعه فرمایید.

همه چیز درباره وکیوم تراپی زخم

درمان زخم فشار منفی یا وکیوم تراپی زخم تحولی در درمان زخم های پیچیده و پیشرفت غیر منتظره ای در مدیریت زخم ها را ایجاد کرده است.

براساس شواهد مبتنی بر تحقیقات و نظر کارشناسان، از نکات زیر می توان برای کمک به استفاده مناسب وکیوم تراپی و رسیدن به نتایج مطلوب استفاده کرد.

نتیجه ی مورد نظر خود را بشناسید

بیمار مناسب را انتخاب کنید

وکیوم تراپی می تواند برای درمان زخم های حاد و مزمن، از جمله زخم بستر، زخم های پای دیابتی و زخم های وریدی، زخم های ناشی از حادثه یا تروما، زخم های جراحی، فلپ ها و گرافت های پوستی، فیستول ها و سوختگی های سطحی مورد استفاده قرار گیرد. وکیوم تراپی خصوصا برای درمان زخم هایی با حفره بزرگ و سطح بالای ترشحات مناسب است، اگر چه که می تواند در زخم با سطوح خفیف و متوسط ترشحات نیز استفاده شود.

درمان باید تنها پس از انجام ارزیابی کامل آغاز شود و بیماران که وکیوم تراپی برای آن ها مناسب نیست (به عنوان مثال کسانی که مبتلا به عفونت استخوان یا بدخیمی درمان نشده اند) مشخص شوند. همچنین باید درک مناسبی از شرایطی که نیاز به احتیاط دارند به دست آورد (به عنوان مثال در بیماران مبتلا به خونریزی فعال یا هموستاز زخم دشوار) و طبق آن به درمان ادامه داد. به عنوان مثال، این احتیاط ها ممکن است شامل محافظت از ساختارهای آسیب پذیر مانند رگ های خونی، محل انستوموتیک (بازپیوندی)، ارگان ها و اعصاب باشد.

اهداف درمان را تعریف کنید

هنگام شروع وکیوم تراپی مشخص کردن اهداف نهایی درمان و ایجاد جدول زمانبندی برای مراقبت و تعویض پانسمان و یا استراتژی جراحی به صورت فردی برای بیماران حائز اهمیت است. اهداف را در هر تعویض پانسمان باید بررسی نمود. اگر اهداف اولیه درمان در طی 2 هفته برآورده نشوند، برنامه درمان را متوقف کرده و دوباره ارزیابی کنید.

قبل از شروع درمان زخم را آماده کنید

قبل از شروع درمان مطمئن شوید که دلایل اصلی و عوامل مرتبط با آن را مورد توجه قرار گرفته است.

زخم را برای از بین بردن هر گونه بافت مرده و زخیم که مانع اعمال اثر وکیوم تراپی می شود، دبریدمان کنید. وکیوم تراپی ممکن است به آماده سازی بستر زخم با حذف مایعات بدن، ترشحات زخم و مواد عفونی کمک کند. با این حال، وکیوم تراپی هرگز جایگزین دیریدمان نمی شود و در زخم های دارای پوشش زخم خشک و مرده بلااثر است.

زخم را کاملا با استفاده از محلول سالین یا محلول ضدعفونی مناسب قبل از وکیوم تراپی تمیز کنید. اینکار می تواند به کاهش میزان باکتری ها کمک کند و هر گونه آلودگی را از سطح زخم ببرد. مهم است که پس از تمیز کردن ناحیه اطراف زخم کاملا خشک شود.

می توانید استفاده از یک محصول سبک مانع پوستی برای محافظت از پوست اطراف زخم در زمان تعویض مکرر وکیوم تراپی مد نظر قرار دهید. این لایه همچنین می تواند پوست سالم را از تماس با مایعات بدن محافظت کند. قبل از شروع درمان، دستورالعمل های تولید کننده و دستورالعمل های بالینی مربوطه را بخوانید.

زخم را با استفاده از مقدار مناسب فوم پر کنید

زخم را با مواد کافی پر کنید – فوم یا گاز – به این مواد برای پوشش دادن کامل زخم شکل دهید. اینکار ممکن است در زخم هایی با شکل های نامنظم دشوار باشد. پانسمان های فوم از قبل برش خورده می تواند در این وضعیت مفید باشند و کار را آسان تر کنند. با اعمال فشار منفی، هوای اطراف مواد پانسمان حذف شده و لبه های زخم به دلیل کاهش فشار به هم نزدیک می شوند. اگر از مواد ناکافی استفاده شود، می تواند منجر به اعمال کمتر فشار منفی شود.

فقط تونل ها و حفره های شناخته شده را پر کرده و برای اینکار از مناسب ترین مواد استفاده کنید. همچنین از امکان دیده شدن آن از سطح باز زخم اطمینان حاصل کنید.

روش ترجیح داده شده ما برای استفاده در این مناطق فوم سفید به دلیل خاصیت چسبندگی کم آن است. همیشه تعداد قطعه های فوم مورد استفاده در زخم را شمرده و بر روی برچسب لوله و سوابق پزشکی ثبت کنید. ایجاد یک نمودار زخم، با یادداشت های مربوط به قرار دادن پانسمان، می تواند مفید باشد.

استفاده از لایه تماسی برای زخم

برای محافظت از ساختارهای زیرین و جلوگیری از درد یک لایه تماسی زخم روزنه دار باید در زیر فیلر زخم برای محافظت از ساختار آسیب پذیر (مثلا عروق خونی، اندام یا تاندون) قرار گیرد.

اینکار می تواند مانع از آسیب رسیدن به بستر زخم و کاهش درد در هنگام تعویض پانسمان شود. استفاده از فوم سفید را، که نسبت به فوم سیاه نرمتر و دارای ساختار متخلخل تر بوده و آن را برای استفاده در تونلها و حفره های زخم مناسب تر می کند، در نظر بگیرید.

محل زخم و پل را برای تخلیه در نظر بگیرید

اگر زخم روی برجستگی استخوانی یا یک ناحیه با فشار وزن (مثلا سطح کف پا) باشد، استفاده از یک دستگاه کاهش دهنده فشار یا تخلیه مهم است. پل زدن به لوله ها اجازه می دهد تا بر روی یک سطح بدون فشار، دورتر از زخم (مثلا یک سطح خلفی یا جانبی) قرار گیرد. برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به زخم های فشاری (زخم بستر)، موقعیت بیمار را هنگام خوابیدن در بستر بررسی کنید تا مطمئن شوید که پد یا لوله به قسمت هایی از بدن فشار وارد نمی کنند.

پل زدن همچنین ممکن است هنگامی که زخم ها در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، استفاده شود و فقط یک کیت مخصوص پانسمان مورد استفاده قرار گیرد. اطمینان حاصل کنید که مواد پل به اندازه کافی گسترده هستند تا از سقوط جلوگیری شود و همچنین پوست زیرین محافظت شود.

برای مقالات بیشتر در سایت وکیوم تراپی جستجو فرمایید.

منبع:وکیوم تراپی زخم

آمپوتاسیون، دلایل، مراحل و مراقبت های بعد از قطع عضو

آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.

قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.

دلایل آمپوتاسیون

دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.

سایر علل قطع عضو عبارتند از:

• آسیب شدید (از جمله آسیب ناشی از حادثه خودرو یا سوختگی جدی)
• تومور سرطانی در استخوان یا عضله اندام
• عفونت شدید که با آنتی بیوتیک ها یا درمان های دیگر بهتر نمی شود
• ضخیم شدن بافت عصبی که نئوروما ((neuroma نامیده می شود
• یخ زدگی
• ناهنجاری های مادرزادی

مراحل آمپوتاسیون

قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.

آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.

هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.

پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:

• بررسی پالس نزدیک جایی که جراح قصد دارد برش دهد
• مقایسه دمای پوست اندام آسیب دیده با پوست اندام سالم
• به دنبال مناطقی با پوست قرمز گشتن
• بررسی اینکه آیا پوست در نزدیکی محلی که جراح قصد دارد برش دهد، هنوز حساس به لمس است

در طی خود روش جراح کارهای زیر را انجام می دهد:

• بافت بیمار و استخوان خرد شده را برمی دارد
• مناطق ناهموار از استخوان را صاف می کند
• عروق خونی و اعصاب را مهر و موم می کند
• عضلات را طوری برش داده و شکل می دهد که پایه یا انتهای اندام بتواند به یک اندام مصنوعی (پروتز) متصل شود.

جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.

سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.

ریکاوری بعد از آمپوتاسیون

ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.

اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک می‌شود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت لزوم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.

فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.

در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:

• تمرین برای بهبود قدرت عضلانی و کنترل بیشتر
• فعالیت هایی برای کمک به بازگرداندن توانایی انجام فعالیت های روزمره و ارتقاء استقلال فردی
• استفاده از اندام های مصنوعی و وسایل کمکی
• حمایت احساسی، از جمله مشاوره، برای کمک به غم و اندوه در از دست دادن اندام و کنار آمدن با تصویر بدنی جدید

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید

منبع:آمپوتاسیون