دیابت می تواند خطرناک باشد - حتی یک برش کوچک می تواند عواقب جدی ایجاد کند. دیابت ممکن است موجب آسیب عصبی شود که احساس پاهای شما را از بین می برد. دیابت همچنین ممکن است جریان خون را به پاها کاهش دهد، و باعث می شود که دچار آسیب شدید یا مقاومت در برابر عفونت شود. به دلیل این مشکلات، ممکن است یک جسم خارجی در کفش شما متوجه نشود. در نتیجه، شما می توانید یک تاول زخم یا درد ایجاد کنید. این می تواند منجر به عفونت یا زخم غیرخوابی شود که شما را در معرض خطر قطع عضو قرار می دهد.
برای جلوگیری از مشکلات جدی پا که می تواند منجر به از دست دادن پا، پا یا پا شود، این دستورالعمل ها را دنبال کنید.
روزانه پاهای خود را بازرسی کنید برای برداشتن، تلخ، قرمزی، تورم یا مشکلات ناخن بررسی کنید. با استفاده از یک آینه بزرگ بزرگ به پایین پای خود نگاه کنید. اگر چیزی را متوجه شوید، با پزشک خود تماس بگیرید.
پاهای خود را در حرارت ملایم، گرم، آب بشورید. روزانه با شستشو آنها را پاکسازی کنید. فقط آب گرم و نرم را استفاده کنید - دمایی که می توانید در یک نوزاد تازه استفاده کنید.
آرام باشید هنگام حمام کردن پاهای خود را آنها را با استفاده از دستمال سفره یا اسفنجی شستشو دهید. خشک کردن با استفاده از blotting یا patting و دقت بین انگشتان پا خشک شود.
پاهای خود را مرطوب کنید، اما نه بین انگشتان پا. از پوست مرطوب کننده روزانه استفاده کنید تا پوست خشک را از خارش یا ترک خوردگی حفظ کند. اما بین انگشتان پا مرطوب نکنید، که می تواند یک عفونت قارچی را تشویق کند.
ناخن ها را با دقت برش دهید. آنها را مستقیما برش دهید و لبه ها را بچرخانید. ناخن ها را کوتاه نکنید، زیرا این امر می تواند به ناخن های انگشتی منجر شود. اگر نگرانی هایی در مورد ناخن هایتان دارید، با دکتر خود مشورت کنید.
هرگز خودبخود خوک را درمان نکنید. هیچ "جراحی حمام" و یا پد های پزشکی. برای درمان مناسب دکتر خود را ببینید جوراب های خشک و خشک را بپوش هر روز آنها را تغییر دهید
جوراب های ساخته شده به طور خاص برای بیماران مبتلا به دیابت را در نظر بگیرید. این جوراب ها دارای بالشتک اضافی هستند، تاپس های کششی ندارند، بالاتر از مچ پا هستند و از الیاف ساخته شده اند که رطوبت را از پوست دور می کنند.
پوشیدن جوراب به رختخواب اگر پاهای شما در شب سرد شود، جوراب را بپوشانید. هرگز از پد گرم یا بطری آب گرم استفاده نکنید.
کفش های خود را لرزانید و قبل از پوشیدن احساس کنید داخل شوید. به یاد داشته باشید که پا شما ممکن است قادر به احساس سنگ ریزه و یا دیگر جسم خارجی نیست، بنابراین همیشه قبل از قرار دادن کفش خود را بررسی کنید.
پای خود را گرم و خشک نگه دارید. اجازه ندهید پاهای شما برف و باران خیس شود. در زمستان از جوراب های گرم و کفش استفاده کنید.
با استفاده از یک ضد عرق بر روی کف پاهای خود فکر کنید. این مفید است اگر شما عرق بیش از حد از پاها.
هرگز پابرهنه را راه نده حتی در خانه نیست! همیشه کفش و یا دمپایی پوشید. شما می توانید بر روی چیزی قدم بردارید و یک خراش یا برش بگیرید.
مراقبت از دیابت خود را. سطح قند خون خود را تحت کنترل نگه دارید.
سیگار نکش. سیگار کشیدن جریان خون را در پاهای خود محدود می کند.
امتحان پایانی دوره ای را دریافت کنید. مشاهده جراح پا و مچ پا شما به طور منظم می تواند به جلوگیری از عوارض پای دیابتی کمک کند.
تشکیل اسکار یک پاسخ عادی پس از هر آسیب یا جراحی است؛ این روش جراحی زخم بدن است. بافت اسکار ممکن است تنها پوست سطحی باشد، یا ممکن است بافتهای عمیق زیر پوست، از جمله اعصاب و تاندون، شامل شود.
یک زخم فعال ممکن است قرمز، بلند، قوی و ضخیم باشد. زخم ها می توانند بیش از حد حساس شوند و می توانند حرکت و عملکرد را محدود کنند جراح دست یا متخصص دست شما ممکن است درمان های مختلفی را پس از آسیب دیدن شما بهبود بخشد، کاهش را بسته و سوزن ها برداشته شوند. مدت زمان درمان زخم بستگی به نوع آسیب یا جراحی دارد. درمان مدیریت اسکار ممکن است شامل موارد زیر باشد:
ماساژ اسکرینتی می تواند به کاهش حساسیت کمک کند و مناطقی عمیق تر را که به نظر می رسد "ساقط" کند، از بین ببرد. ماساژ اسکرین کمک می کند تا یک اسکار صاف و متحرک ایجاد شود. شما می توانید از هر نوع کرم ضدآفتاب مانند واکسن، کره کاکائو یا لوسیون دست استفاده کنید. بافت باید در جهت زخم ده دقیقه دو بار در روز ماساژ داده شود. این مفید است 3-6 ماه یا تا زمانی که به نظر می رسد کمک می کند. برنامه های کنترل شده مبتلا به سرطان می توانند مانع از سفتی مفصل های نزدیک و تاندون های زیر پوست شوند. ژل سیلیکون را می توان بر روی پوست در ورق یا مایع گذاشت (شکل 1). ورق های سیلیکون می توانند شسته شوند و دوباره استفاده شوند. ژل سیلیکون خشک می شود به عنوان یک لایه بسیار نازک و در سطوح پوست منحنی که در طول روز حرکت می کنند. سیلیکون درمان بهترین استفاده از 12-24 ساعت در روز برای 3-6 ماه است. تکه کردن / بسته شدن اسکار می تواند به کاهش تورم و تنش کمک کند. ماساژ، ارتعاش و مالیدن زخم ها با بافت های مختلف می تواند به زخم های بسیار حساس کمک کند. این اتفاق می افتد وقتی که اعصاب در پوست و بافت های عمیق تر آسیب یا جراحی را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکار نیز ممکن است در ذرات کمی ساینده فرو ریخته شود. هدف از این کاهش حساسیت به زخم است و برای کمک به پوست و اعصاب در برابر نیروهای عادی زندگی روزمره تحمل می شود. این فرایند "حساس کردن" اسکار می تواند تا 4 ماه طول بکشد. این می تواند به زودی به عنوان پوست و ترمیم بافت ها آغاز شده است. تزریق یا جراحی می تواند برای مشکلات خاص اسکار موثر باشد. زخم زخم یا سایر آسیب های جدی تر می تواند نیاز به درمان تهاجمی داشته باشد. دستکش های ویژه یا درمان موضعی ممکن است برای زخم های سوختگی استفاده شود. بعضی از زخم ها تا یک سال طول می کشد تا بالغ شوند. بنابراین، برخی از تجدیدنظرهای اسکار (جراحی که موجب بروز زخم می شود تا ترکیب شود) ممکن است تا یک سال پس از جراحی / جراحی ارائه نشود. زخم ها روند شفابخش را به پایان رسانده اند، زمانی که نور در رنگ، صاف و دیگر حساس به لمس نیستند. یک زخم تازه (زرد، قرمز، بلند، ضخیم و حساس) باید از نور خورشید محافظت شود. قرار گرفتن در معرض آفتاب می تواند آن را تیره کند
در طی زخم، ناحیه آسیب دیده می تواند با بافت نابارو یا مرده پر شود. این می تواند برای توانایی بدن برای بهبود و ایجاد پوست جدید مضر باشد، بنابراین ممکن است برای حذف این مواد مرده لازم باشد. به این ترتیب، debridement برای تهیه بستر زخم برای ارتقاء سریع و کارآمد درمان ضروری است.
چرا debridement مهم است؟ Debridement ترویج روند بهبود زخم به روش های مختلف است. پوست مرده نه تنها مانع توسعه بافت های سالم جدید می شود، بلکه باعث می شود که منطقه آسیب پذیرتر به عفونت باشد. همچنین می تواند علائم عفونت را پنهان کند، زیرا بافت مرده می تواند بوی و اکسود را افزایش دهد، و آن را برای باکتری ها و دیگر مهاجمان مضر خارجی گسترش می دهد.
چگونه debridement کار می کند؟ گاهی اوقات، debridement به طور طبیعی به لطف خود به توانایی بدن برای از بین بردن بافت مرده رخ می دهد. با این حال، در اغلب موارد، به یک روش پزشکی نیاز دارد. دو دسته مختلف از debridement وجود دارد: فعال و autolytic. Debridement اتوماتیک شامل استفاده از هیدروکلوئید ها و هیدروژل ها برای افزایش رطوبت در منطقه آسیب دیده به منظور تخریب آن، به طوری که بدن به طور طبیعی از بین می رود بافت مرده. debridement فعال شامل حذف کتابچه راهنمای کاربر از مواد necrotic است، و آن را در انواع مختلفی از روش ها، از جمله:
Debridement جراحی: در طی این عملیات، یک متخصص کلیه مواد نایروتیک را با استفاده از یک اسکالپل و فورسپس به طور کامل از بین می برد و موجب تیر زخم خونریزی می شود. شستشوی دندانه دار: این شبیه به دبریدمان جراحی است، به جز اینکه استفاده از قیچی جراحی را شامل می شود. درمان لارو: قرص ها یا لاروهای آنها بر روی زخم قرار می گیرند و در پوست مرده پوست می کنند و بافت سالم را پشت سر می گذارند. همه زخم ها به خوبی برای debridement مناسب نیستند. طبق گفته پرستار تایمز، زخم های حاد معمولا نیازی به حذف بافت مرده ندارند، در حالی که زخم های مزمن مانند زخم های پا یا زخم بیشتر به مواد دست و پا زخم دست می یابند. با این وجود، یک متخصص معالج ارزیابی جامع را انجام می دهد تا تعیین کند که آیا شما نیاز به این روش برای تسهیل بهبود زخم دارید. عوامل مانند وضعیت سلامتی عمومی بیمار، اندازه و محل زخم، احتمال عفونت زخم و حضور اگزودا نیز در بازی وجود دارد.
زخم حاد نوع غیر اختصاصی، ضایعه اولیه در ایجاد زخم معده است. این حقیقت ثابت شده است که شواهد تجربی از آزمایشگاه و شواهد توصیفی به دست آمده در طی مراحل جراحی و استخراج وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از محققان به توجه به زخم های حاد دستگاه گوارش فوقانی توجه کرده اند، در حالیکه ادبیات مربوط به زخم های مزمن فراوان است.
جمع آوری شواهدی از زخم های حاد بسیار دشوار است، زیرا آنها بسیار سریع بهبود می یابند و اکثریت بهبود می یابند بدون اینکه ردیابی شوند. زخم های حاد با رادیوگرافی دشوار است و تنها زمانی دیده می شوند که معده با گاستروسکوپ، عمل جراحی یا غربالگری بازرسی می شود. Selye2 گزارش می دهد که زخم های گوارشی حاد در واکنش زنگ خطر پس از استرس سیستمیک شکل گرفته است. او نشان داده است که تنش های مختلفی که قسمت های زیادی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند تروما، جراحی، سوختگی، عفونت، خستگی، یا عاطفی
عمدتا دو نوع زخم حاد وجود دارد؛ زخم های تروماتیک و زخم های جراحی 1.
یک زخم تروماتیک مانند یک برش کوچک، ساییدگی از طریق آسیب های بافتی گسترده هنگامی ایجاد می شود که نیروی بیش از قدرت پوست یا بافت های حمایت کننده زیر باشد. یک زخم تروماتیک براساس اینکه آیا درست است یا نه، طبقه بندی می شود.
یک زخم جراحی یا برداشتن و شستشو یا جراحی برای جراحی باز می شود. زخم یکپارچگی پوست را شامل اپیدرم و درم می کند. زخم های جراحی در ارتباط با پتانسیل عفونت در زخم طبقه بندی می شوند: آنها در نظر گرفته می شود یا تمیز، تمیز آلوده، آلوده و یا کثیف. زخم های جراحی که آلوده / کثیف و یا آلوده هستند، گاهی اوقات پس از جراحی باز می شوند، در حالی که عفونت حل می شود و سپس آنها بسته بندی شده بافتند. این به معنای بسته شدن اولیه تاخیر است. بسته شدن زودرس اولیه در این موارد می تواند برای نتیجه ی موفقیت آمیز مضر باشد.
مدیریت زخم شدید در ابتدا شامل موارد اضطراری می شود؛ احیا و بازسازی گردش خون به اندام / منطقه آسیب دیده. آسیب های مرتبط باید در نظر گرفته شود. تامین خون باید بهینه شود، هر گونه بافت ناباروری از بین می رود، زیرا این می تواند به عنوان نقطه مرکزی برای باکتری عمل کند و زخم آبیاری شود. آنتی بیوتیک ها و تتانیس معمولا به صورت پیشگیری استفاده می شود.
مداخله درست می تواند تا حد زیادی بر نتایج بیمار اثر گذارد: اسکار، زمان بهبودی و کیفیت زندگی. با هر زخم حاد، عملکرد پس از عمل زخم و کنترل درد ضروری است. اگر درد به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند میزان جذب اکسیژن را کاهش دهد، مرگ و میر و بیماری را افزایش دهد، تحرک را تحمل کند و طول عمر بیمارستان را افزایش دهد.
برای این نوع زخم، انتخاب پانسمان باید بر اساس جذب زخم اگزودا، حمایت از هموستاز و محافظت از زخم از عفونت باشد. این نیز برای مدیریت منطقه پر زخم حیاتی است. سطوح Exudate می تواند در طول فاز التهابی بالا باشد و نشت اگزودا خورنده بر روی پوست اطراف زیر پوشش می تواند منجر به تجمع شود. حفاظت از ناحیه پرای زخم با تهیه فیلم سستی بدون لکه مانند LBF ممکن است مناسب باشد 2.
زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.
بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.
عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.
زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.
حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.
حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.
یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.
دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.
دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.
آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.
ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.